Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Marta GrandkeWiersz “Najkrótsza definicja życia” wyszedł spod pióra Józefa Barana. Jest to urodzony w latach siedemdziesiątych poeta i eseista, związany z Krakowem, a jego teksty stały się dla piosenkarzy i kompozytorów, takich jak na przykład Stare Dobre Małżeństwo.
“Pieśń XXIV” z “Ksiąg wtórych” wydana została w 1586 roku w Drukarni Łazarzowej, już po śmierci poety. Opowiada ona o kwestii nieśmiertelności poezji i zapisania swojego imienia w pamięci potomnych.
Bolesław Leśmian to jeden z najwybitniejszych polskich poetów, a kojarzony jest przede wszystkim z piękną poezją miłosną, którą twórca po sobie pozostawił. Jego twórczość kojarzona jest z nurtami Młodej Polski, ale aktywność Leśmiana przypada także na dwudziestolecie międzywojenne.
Wiersz “Rok nieistnienia” wydany został w zbiorze “Łąka” w 1920 roku i jest częścią cyklu “Trzy róże”.
Wiersz “Zaklęcie” opublikowane zostało w tomie “Miasto bez imienia” w 1969 roku, w czasie pobytu Miłosza na emigracji w Stanach Zjednoczonych.
Wiersz “Podłogo, błogosław” należy właśnie do takich dzieł. Powstał w roku 1956 i wydany był w pierwszym tomie poetyckim Białoszewskiego, “Obroty rzeczy”.
Wisława Szymborska to poetka, której okres działalności rozpoczął się po II wojnie światowej – większość jej aktywności przypadła na okres PRL-u. Początkowo związana była z grupą Pryszczatych, tworzących w nurcie realizmu socjalistycznego.
“Bal w operze” to dzieło o charakterze satyrycznym, którego komentarz wymierzony był w społeczeństwo dwudziestolecia wojennego. Tuwim stworzył go w 1936 roku, jednak w całości wydany został on w 1982 roku. Dawniej wywoływał on ogromne oburzenie wśród odbiorców.
Wisława Szymborska to poetka, która zapisała się w historii literatury polskiej, zdobywając Nagrodę Nobla i z tym często wiele osób ją przede wszystkim kojarzy. Jej dzieła charakteryzowały się dowcipem, lekkością, brakiem patosu i celnymi obserwacjami codzienności.
Miron Białoszewski to poeta, który kojarzony jest przede wszystkim z poezją opartą na języku i zabawie z nim oraz z napisanym po wojnie “Pamiętnikiem z powstania warszawskiego”. Białoszewski wymykał się klasyfikacjom, podążał własną drogą i nie należał nigdy do głównych nurtów literackich.
