Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Trolle to jedna z ras fantastycznych stworzeń, zamieszkujących Śródziemie, legendarną krainę wykreowaną przez Johna Ronalda Ruela Tolkiena w powieści, pt. Hobbit, czyli tam i z powrotem, która później stała się kanwą dla potężnej i epickiej trylogii, pt. Władca pierścieni. Trolle są dowodem na to, że wyobraźnia autora pod względem powoływania do życia nieznanych dotąd stworzeń i obdarzania ich autentycznością, nie znała granic.
John Ronald Ruel Tokien w swojej legendarnej powieści, pt. Hobbit, czyli tam i z powrotem, wykreował fantastyczną krainę – Śródziemie. Wypełnił ją jednak nie tylko fantastycznymi krainami i wspaniałymi rasami, lecz także stworzeniami przerażającymi, o zwierzęcej naturze, które całe swoje istnienie poświęciły służbie złu. Jedną z taki ras była rasa wargów, czyli ogromnych i krwiożerczych istot przypominających wilki.
Świat stworzony przez Johna Ronalda Ruela Tolkiena w Hobbicie jest światem zamieszkałym przez wiele gatunków i grup różnorodnych istot. Nie wszystkie one są jednak fascynujące, szlachetne i warte, by brać z nich przykład. Śródziemie zamieszkuje też wiele ras i stworzeń, które są przerażające i niebezpieczne, a na które nie tak trudno się natknąć, kiedy jest się poszukiwaczem przygód.
Romantyzm to epoka historyczno-literacka, która wywarła na twórcach chyba największe wrażenie, ponieważ tradycje romantyczne są obecne w sztuce i literaturze do dziś. Przez wiele dziesięcioleci każdy twórca musiał w jakiś sposób odnieść się do dziedzictwa romantyzmu.
W Panu Tadeuszu możemy odnaleźć wielu bohaterów, którzy reprezentują różnorodne urzędy państwowe, które funkcjonowały jeszcze w Polsce przed rozbiorami. Jednym z takich reprezentantów jest pan Podkomorzy – najstarszy szlachcic wśród zebranych w Soplicowie.
Węgiełek jest młodym człowiekiem, wszechstronnie uzdolnionym rzemieślnikiem, którego Wokulski spotyka w Zasławiu w czasie spaceru z panną Izabelą. Chłopak zostaje zatrudniony przez głównego bohatera powieści do wyrycia napisu w kamieniu, który prezesowej Zasławskiej kojarzy się z młodzieńczą miłością.
Doktor Michał Szuman jest jednym z niewielu prawdziwie oddanych przyjaciół Stanisława Wokulskiego. Chociaż jest bohaterem drugoplanowym, pełni w powieści Bolesława Prusa ważną rolę. Znamienne są zwłaszcza wypowiadane jego ustami sądy na temat zamieszkującej Warszawę mniejszości żydowskiej czy miłości Wokulskiego. Przyjrzyjmy się temu, kim jeszcze był doktor Szuman.
Prezesowa Zasławska stanowi jeden z nielicznych w Lalce przykładów arystokratki, która ze swojego życia usiłuje zrobić coś bardziej szlachetniejszego od zatracenia się w bogactwie i luksusie. Kobieta należy do najstarszego pokolenia magnatów przedstawionych w powieści. Wygląda bardzo dostojnie, sam jej ubiór wzbudza szacunek i sympatię, jest uosobieniem arystokratycznego majestatu. Zasławska jest dostojna również w zachowaniu: jest powściągliwa, wypowiada się w sposób spokojny, wyważony, co odcina się na tle hałaśliwych na ogół bogaczy.
W powieści Bolesława Prusa pt. Lalka możemy niejako zanurzyć się w społeczeństwo Warszawy z drugiej połowy XIX wieku we wszelkich jego odmianach i rodzajach. Występują tu zarówno arystokraci, jak i nędzarze. Książęta i mieszczaństwo. Reprezentantką tej ostatniej grupy jest główny bohater powieści, Stanisław Wokulski, lecz także kobieta, której on sam pomógł wyjść z ciężkiej sytuacji życiowej – Helena Stawska.
Ignacy Rzecki to jeden z najważniejszych bohaterów Lalki Bolesława Prusa. Jest on postacią ważną nie tylko pod względem fabularnym – wszak jest opiekunek i najlepszym przyjacielem Stanisława Wokulskiego – lecz także symbolicznym. Jego poglądy są bowiem upersonifikowaniem pewnej postawy, której konfrontacja ze światem rzeczywistym jest jednym z głównych wątków powieści.
Mistrz i Małgorzata to powieść Michaiła Bułhakowa o tym, jak w latach 30. XX wieku do Moskwy przybywa sam szatan oraz jego diaboliczna świta. Jest to pole do pokazania wielu magicznych i ponadnaturalnych umiejętności istot pochodzących z innego, nieznanego nam wymiaru.
Na przełomie XIX i XX wieku w literaturze europejskiej panowała moda na eksperymentalne formy narracji. Autorzy szukali nowości zmęczeni ciągłym powtarzaniem tych samych schematów pochodzących z poprzednich, nieaktualnych już epok. Uległ tej modzie również Michaił Bułhakow, autor słynnej powieści, pt. Mistrz i Małgorzata. W ten pogmatwanej pod względem awangardowej treści powieści, możemy odnaleźć również ciekawe zabiegi narracyjne.