Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Muszę przyznać, że mimo dobrego przygotowania do wywiadu, tuż przed spotkaniem byłem wciąż dosyć mocno zestresowany. Tomasz Judym, kiedy wszedł do kawiarni, przywitał się ze mną elegancko, choć zachowawczo i usiadłszy wbił we mnie wzrok, wcale nie pomagał rozładowywać napięcia.
Nie ulega wątpliwości, że człowiek jest „zwierzęciem stadnym”. Potrzebujemy innych ludzi, byśmy nie byli samotni, by miał kto nam pomóc w trudnych chwilach, by dzielić z kimś szczęście, by w końcu móc czuć, że przynależy się do jakiejś grupy i jest się przez nią akceptowanym.
Przeważnie czytając książkę skupiamy się na jej fabule, charakterach bohaterów, płynności dialogów i tym, „jak się nam czyta”. Często nie zwracamy w ogóle uwagi na fakt, że dana powieść jest nam w stanie zaoferować dużo więcej treści niż te, które odczytujemy bezpośrednio z kartek.
Chyba nikt nie chciałby być samotny. Sytuacja, w której zostajemy pozostawieni sami sobie i nie mamy naprawdę nikogo, do kogo moglibyśmy się zwrócić z prośbą o pomoc, to chyba jednak najczarniejszych perspektyw, jakie może mieć przed sobą człowiek. Istnieją jednak różne rodzaje samotności. Niektórzy decydują się na nią z własnej woli.
Każdego dnia, a nawet w ciągu każdej godziny, czy nawet minuty, zmuszani jesteśmy do podejmowania mnóstwa przeróżnych decyzji, nawet nieświadomie lub podświadomie. Są to najczęściej decyzje bardzo mało znaczące, błahe i mające wpływ jedynie na nasze codzienne, najbardziej podstawowe sprawy. Istnieją jednak decyzje, które mają dużo bardziej długofalowe działanie.
Często wydaje nam się w życiu, że musimy bardzo się poświęcać dla wielu rzeczy: dla … Czytaj dalej
Tomasz Judym z Ludzi bezdomnych oraz Cezary Baryka z Przedwiośnia to dwóch słynnych bohaterów prozy Stefana Żeromskiego. Dzieli ich całe pokolenie, temperament, pochodzenie oraz światopogląd. Łączy pragnienie dobra i sprawiedliwości na świecie, chęć działania na jego rzecz oraz fakt, że ze względu na swoje przekonania nie są w stanie odnaleźć się w swoich czasach ani opowiedzieć wyraźnie po żadnej ze stron w toczących się niejako obok nich sporach.
Epoka pozytywizmu przyniosła diametralnie inne od romantycznych idee społeczne. Umysłami myślicieli pozytywistycznych zawładnął wizerunek społeczeństwa jako jednego organizmu, który nie może w pełni poprawnie funkcjonować, jeśli jakaś jego część nie jest do końca zdrowa.