Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Bolesław Leśmian to poeta tworzący w czasach dwudziestolecia międzywojennego, choć inspiracje do swych dzieł czerpał także z romantyzmu, baroku czy też Młodej Polski. Był on autorem kilku zbiorów wierszy, między innymi opublikowanego w roku 1938 (pośmiertnie) tomu Dziejba Leśna. Wywodzi się z niego omawiany utwór Szczęście, opowiadający o nieustannym poszukiwaniu radości oraz spełnienia, a także o przeszkodach, które stają człowiekowi na drodze.
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska była polską poetką oraz dramatopisarką, tworzącą w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Jej utwory podejmowały tematykę istotną dla kobiet, a jednocześnie niejednokrotnie uważaną za skandalizującą. Omawiany wiersz Złote myśli kobiety opublikowany został na łamach czasopisma Skamander w roku 1923 (Skamandryci byli grupą literacką, z którą Pawlikowska-Jasnorzewska była dość swobodnie powiązana).
Każdy z nas zna przysłowia takie jak: „Każdy jest kowalem własnego losu” lub „Fortuna kołem się toczy”. Pierwsze z nich wskazuje na to, że to od każdego człowieka zależy, jak będzie wyglądało jego życie i do czego w nim dojdzie, drugie mówi jednak o przypadkowości z jaką ludzie obdarowywani są przez los szczęściem i bogactwem. Które więc z tych twierdzeń jest bliższe prawdy? Rozważania takie towarzyszą ludzkości od pokoleń, nie pomijali ich w swoich dziełach również przedstawiciele literatury, w tym literatury polskiej. Problem ten poruszył m.in. Bolesław Prus w swojej powieści pt. Lalka.
Dla niektórych są zmorą i złem koniecznym w procesie przedzierania się przez lektury szkolne. Dla innych są kwintesencją wysublimowanego stylu i umiejętności pisarskich danego autora. W niektórych przypadkach tworzą jedynie tło dla rozgrywających się w utworze fabuł, innym razem biorą czyny udział w kształtowaniu świata przedstawionego i historii. Mowa oczywiście o opisach przyrody. Zobaczmy, jakie funkcje mogą pełnić w dziele literackim na podstawie Pana Tadeusza Adama Mickiewicza.
„Nad wodą wielką i czystą” to utwór autorstwa Adama Mickiewicza, czołowego reprezentanta romantyzmu polskiego. Wiersz powstał w roku 1938 w Lozannie, więc należy do cyklu „Liryki lozańskie”. Wykorzystując motyw przyrodniczy, poeta przestawił refleksje na temat egzystencji człowieka, przemijania i swojego życia.
Wiersz „Krzyczałem w nocy” autorstwa Tadeusza Różewicza pochodzi z wydanego w 1957 roku tomiku poezji „Poemat otwarty”. Dzieło porusza temat traumatycznych wspomnień z wojny, której w przeszłości doświadczył sam autor. Utwór uświadamia, że niezwykłe okrucieństwo zostaje w pamięci człowieka już na zawsze i do końca życia będzie mu towarzyszyć.
Urodził się jako Aleksandr Siergiejewicz Puszkin. Nie wiadomo jednak, czy data jego narodzin to 26 maja czy 6 czerwca 1799, lecz znane jest miejsce – Moskwa. Edukował się pod okiem francuskich guwernerów, a następne w elitarnym Liceum w Carskim Siole.
Właściwie Anna Andriejewna Gorienko. Data urodzin Anny Achmatowej jest niepewna – wskazuje się na 11 lub 23 czerwca 1889 roku w Odessie. Po rozwodzie rodziców przeprowadziła się z matką na Krym. Pierwsze wiersze tworzyła za namową rodzicielki już jako nastolatka. Z powodu niezgody ojca na twórczość literacką, podpisywała się panieńskim nazwiskiem prababki – Achmatowa. W 1907 roku rozpoczęła naukę na Wyższych Kursach Żeńskich w Kijowie, a po nich na Wyższych Kursach Historyczno-Literackich Rajewa w Petersburgu. W tym czasie zadebiutowała wierszem Na jego ręce błyszczących pierścionków mnóstwo…, z kolei w 1911 roku opublikowała utworem Stary portret na łamach „Czasopisma powszechnego”.
Polacy – jak każdy, bez wyjątku naród – mają swoje zalety i swoje wady. O ile w przypadku zalet należy rzecz zostawić taką, jaka jest, o tyle w przypadku wad, dobrze jest spróbować nad nimi nieco popracować. Trudno jest jednak pracować nad własnymi niedociągnięciami nawet pojedynczemu człowiekowi, a co dopiero całemu narodowi, w dodatku na przestrzeni nie tyle pokoleń, co całych wieków, wszak Polacy od dawna zdają sobie sprawę z tego, że kilka ich cech nadaje się do poprawy.
Zemsta to wybitne dzieło polskiego komediopisarstwa romantycznego, którego sukces i popularność trwa nieprzerwanie od niemalże dwustu lat. Nie jest łatwo stworzyć dzieło o tak uniwersalnym charakterze (zwłaszcza dzieło satyryczne, którego „zabawność” bardzo często uzależniona jest od współczesnych odniesień). Jednak udało się to Aleksandrowi Fredrze głównie dzięki poczuciu humoru, które pasuje do każdych czasów. Komizm zawarty w charakterach bohaterów Zemsty bawi również współcześnie, ponieważ niewiele różniące się charaktery ludzkie moglibyśmy spotkać również dzisiaj.