Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Święty Franciszek z Asyżu to postać znana nie tylko osobom rzetelnie zgłębiającym dzieje chrześcijaństwa. Jego postać wrosła w kulturę (a nawet w popkulturę) dużo mocniej niż postaci innych ascetów i świętych. Co sprawiło, że „Biedaczyna Boży” dał swoim życiem początek oryginalnej konwencji literackiej, której ślady odnajdujemy w twórczości pisarzy i poetów nawet siedemset lat po jego śmierci? Czym jest franciszkanizm?
Historia literatury zna wiele przypadków, kiedy to mody czy nurty literackie bardzo szybko osiągały szczyty popularności, a potem w równie dynamicznym tempie stawały się przestarzałe, infantylne, nie pasujące do zmieniających się czasów i po prostu żenujące. Istnieją jednak prądy artystyczne, które utrzymują się od setek, a nawet tysięcy lat, bez względu na czasy i opinie krytyków. Jednym z takich nurtów jest oniryzm.
W 1774 roku, w Lipsku, wydana została niepozorna powieść Joahanna Wolfganga von Goethego, pt. Cierpienia młodego Wertera. Nikt nie mógł się spodziewać, że oryginalne rozwinięcie wzorców literackiego sentymentalizmu, nie tylko stworzy podwaliny pod nową modę w sztuce, lecz w zasadzie da początek nowemu sposobowi myślenia i życia, który wkrótce zaowocuje zmianą epoki historyczno-literackiej. Zatem – czym był werteryzm?
Epoka zapamiętana w Europie pod nazwą romantyzmu, miała swoich wielkich prekursorów. Jednym z nich był wybitny angielski poeta, lord George Gordon Byron. To on, zarówno swoją biografią, jak i twórczością, wykreował zupełnie nowy model bohatera literackiego, a wielu starało się naśladować pisarza również w życiu. Przyjrzyjmy się zjawisku, jakim był bajronizm.
Początek XIX wieku to w europejskiej sztuce czas wielkich romantyków i ich dzieł, które pod wieloma względami zrewolucjonizowały literaturę. W Polsce był to okres, w którym porywy miłosne i dążenia do wyjątkowości artystycznej jednostki, przeplatały się z nastrojami narodowo-wyzwoleńczymi. Największym poetą epoki był Adam Mickiewicz, którego Konrad Wallenrod dał początek nowej społecznej postawie patriotycznej.
Jednym z najbardziej jaskrawych przejawów tego zdecydowanego zwrotu przeciw ideałom poprzedniej epoki, stał się kierunek sztuki modernistycznej nazwany symbolizmem.
W połowie XIX wieku, w Europie, epoka romantyzmu oraz jej prądy artystyczne należały już do przeszłości. Ludzka uwaga odwróciła się od wielkich porywów serca i ducha, zwróciła się natomiast ku sprawom bardziej przyziemnym: rzetelnej pracy, badaniom i odkryciom naukowym i kwestiom materialnym, namacalnym. Zaczęła się epoka pozytywizmu, która przyniosła wiele zmian, również w literaturze i sztuce. Jednym z najważniejszych nowych nurtów stał się naturalizm.
Przełom XIX i XX wieku to wyjątkowo ciekawy czas jeśli chodzi o nastroje społeczne, a także filozofię i sztukę. Dziś z perspektywy historycznoliterackiej, nazywamy ten okres modernizmem, czyli nowoczesnością. W epoce modernizmu przeplatało się ze sobą wiele prądów, nurtów i stylów zarówno artystycznych, jak i myślowych. Przyjrzyjmy się jednemu z nich – dekadentyzmowi.