Quo vadis – opracowanie

Myślę, że współcześnie żyjący ludzie, niezależnie od wyznawanej wiary, lub też jej braku, mogliby nauczyć się od pierwszych chrześcijan przynajmniej kilku rzeczy. Po pierwsze – wytrwałości. Nasze czasy pozwalają nam na posiadanie dostępu do wszystkiego w przeciągu zaledwie sekund.

Drogie Koleżanki oraz Drodzy Koledzy! Uczniowie Szkoły Podstawowej im. Henryka Sienkiewicza! Wszyscy miłośnicy teatru i pięknej literatury!

Rzymianie i Rzymianki, a przede wszystkim serdeczni Przyjaciele i serdeczne Przyjaciółki! W niespokojnych nam przyszło żyć czasach, a na niespokojne czasy najlepsze jest jedno lekarstwo – radość z życia. Niewątpliwie cały Rzym jest miastem potężnym, pięknym i wspaniałym, lecz i w Rzymie zdarzają się miejsca bardziej i mniej piękne, a znacie mnie i wiecie, że piękno cenię w życiu ponad wszystko.

Święty Piotr był największym z apostołów. Jako pierwszy uczeń Jezusa Chrystusa został przez niego wyznaczony na pierwszą osobę, która miała poprowadzić ekspansję nowego kościoła po jego odejściu.

Marek Winicjusz od początku powieści Henryka Sienkiewicza, pt. Quo vadis, której jest głównym bohaterem, jest przedstawiany jako człowiek, który bardzo szybko ulega różnego rodzaju namiętnościom i emocjom, nie próbując nad nimi zapanować. Równie prędko daje się unieść miłości, jak również gniewowi i okrucieństwu.

Quo vadis to wielka epicka powieść autorstwa Henryka Sienkiewicza. Utwór opowiada o początkach chrześcijaństwa i o prześladowaniach, jakich doznawali pierwsi wyznawcy Chrystusa w Imperium Rzymskim. Sienkiewiczowi udało się stworzyć przekonującą panoramę społeczną wypełnioną po brzegi pełnokrwistymi postaciami reprezentującymi wszystkie warstwy i stany społeczne.

Chilon Chilonides to jeden z najważniejszych bohaterów Quo vadis, który doświadcza wewnętrznej przemiany. Jest to przemiana na wielką skalę, bowiem na początku trudno nazwać Chilona zbyt uczciwym człowiekiem, natomiast śmierć ponosi jako chrześcijański męczennik. 

Rozpasanie w Imperium Rzymskim i istne topienie się w rozpuście zarówno najwyższych urzędników państwowych, jak i plebsu, było jedną z najważniejszych przyczyn kryzysu wielkiego cesarstwa. Uczty wyprawiane były niemal ciągle, bez żadnych okazji i potrafiły trwać przez wiele dni, niezmiennie zaś kończyły się upadkiem moralnym gości, którzy odurzeni wielkimi ilościami wina oddawali się szaleńczym orgiom pośród przepychu cesarskich pałaców.

Jednym z głównych wątków, jakie porusza Quo vadis Henryka Sienkiewicza jest to, jak prześladowani byli pierwsi chrześcijanie w Imperium Rzymskim za czasów Nerona. To dosyć brutalny wątek ze względu na postać całkowicie szalonego imperatora, który był przerażony nową religią, która na jego oczach z niegroźnej sekty stawała się bardzo potężną siłą społeczną. Siłą, która mogła pozbawić go władzy. 

Obraz Rzymu, jaki stworzył Henryk Sienkiewicz w swojej wspaniałej powieści, pt. Quo vadis, wpisuje się w tradycje sięgającą wieleset lat wstecz, tradycje miast przeżartych przez zło tak mocno, że tylko zrównanie ich z ziemią może je uratować.

Kryspus to drugoplanowy (a można powiedzieć, że nawet trzecioplanowy, lub epizodyczny) bohater powieści Henryka Sienkiewicza, pt. Quo vadis. Jest to jeden z wielu przedstawionych w tej epickiej powieści reprezentantów wczesnego chrześcijaństwa.

Aulus Plaucjusz był człowiekiem w średnim wieku, który swoją dojrzałość i starość postanowił spędzić w Rzymie, w domu, który odziedziczył. Wraz z żoną, Pomponią Grecyną stworzyli tam bezpieczny i komfortowy azyl dla siebie i swoich przyjaciół.