Życie (Tuwim) – interpretacja

Wiersz „Życie” Juliana Tuwima w swojej krótkiej formie ma na celu ukazanie afirmacji życia i codzienności. Taka tematyka jest charakterystyczna dla poezji grupy literackiej Skamander, do której należał artysta. Podejmowali się oni głównie przyziemnych tematów, unikali rozliczeń Wielkiej Wojny (tak nazywano pierwszą wojnę światową przed wybuchem drugiej) czy wątków patriotycznych. Utwór poświęcony zostaje biologicznym aspektom życia, raczej nietypowym dla sztuki, gdzie preferowano ukazywanie życia duchowego. 

Ogród w Milanówku, koniec listopada – interpretacja

Jarosław Marek Rymkiewicz to polski literat, historyk i eseista, który najbardziej rozpoznawalny jest ze swojej działalności poetyckiej. Uważa się go za poetę klasycystycznego, który często odwołuje się do dorobku minionych epok, zarówno pod względem poruszanej tematyki, jak i formy dzieł. Jest autorem wiersza Ogród w Milanówku, koniec listopada, który metaforycznie opowiada o porządku ludzkiego życia oraz losach całego świata.

Bitwa pod Grunwaldem – streszczenie

Bitwa pod Grunwaldem to opowiadanie Tadeusza Borowskiego, które zamyka tom pt. Pożegnanie z Marią, złożony z utworów poświęconych życiu w obozach koncentracyjnych. Borowski opowiada w nim losy więźniów tuż po zakończeniu wojny, kiedy, wydawałoby się, nadeszło długo wyczekiwane wyzwolenie.

Jak napisać zaproszenie?

Zaproszenie jest jedną z najczęściej używanych form tekstu użytkowego. Każdy z nas zapewne niejednokrotnie był w życiu dokądś zapraszany i każdy z nas najprawdopodobniej przynajmniej raz w oficjalny sposób zapraszał gdzieś kogoś. Impreza urodzinowa, ważna rocznica, ślub czy uroczystość okolicznościowa to tylko niektóre sytuacje, w których umiejętność zredagowania zaproszenia może się nam w życiu przydać. Jak to zrobić, żeby nasze zaproszenia były odpowiednio napisane i przekonały przyszłych gości, by pojawić się na naszej imprezie? Oto kilka przydatnych zasad!

Trudy majowe – interpretacja wiersza

Utwór napisany przez Juliana Tuwima należy do liryki miłosnej. „Trudy majowe” opowiadają o uczuciu rozwijającym się między dwojgiem młodych ludzi. Pochodzi z tomiku „Biblia cygańska” wydanego w 1933 roku. Odwołuje się w nim do własnych przeżyć młodości, gdy również kochał na zabój swą przyszłą żonę, Stefanię Marchew. Od razu deklarował jej miłość i chciał wziąć z nią ślub, ona jednak nie była na to gotowa i koniec końców zgodziła się na ożenek dopiero po siedmiu latach. 

Czym jest równoważnik zdania, jakie są jego rodzaje i kiedy się przydaje?

W języku, zwłaszcza mówionym, potocznym, codziennym, rzadko wypowiadamy się literacko pięknymi pełnymi zdaniami podrzędnie złożonymi. Nie zawsze sytuacja tego wymaga. Rozmowy z przyjaciółmi, komunikowanie się przez telefon czy dialog prowadzony przez komunikatory internetowe – to wszystko są okoliczności, w których możemy pozwolić sobie na skróty myślowe, uproszczenia i traktowanie tego, jak mówimy, trochę bardziej na luzie. Wtedy używamy często równoważników zdań. Czym są? Jakie są ich rodzaje? Jak je stosować i kiedy najlepiej ich używać? Poznajmy je!

Sonet III – interpretacja

Trzeci z cyklu  „Sonetów” Mikołaja Sępa Szarzyńskiego o podtytule „Do najświętszej Panny” jest zwrotem do Matki Boskiej. Poeta sławi najświętszą Pannę i jej niezwykłe cechy, a także prosi ją o pomoc w ciężkich chwilach. To jedyny wiersz poety, w którym odnosi się do Matki Boskiej. 

Ranyjulek – interpretacja

Wiersz Juliana Tuwima o tytule „Ranyjulek” pochodzi z wczesnego okresu twórczości poety. Widoczne jest tu nowe, rezygnujące z poważnej tematyki i skupione na codzienności podejście do świata i poezji, częste u twórców dwudziestolecia międzywojennego. Stąd przedstawiony tu pozytywnie los ulicznego włóczęgi, który żyje wolny, beztroski, mimo że ubogi. Doskonale wpisuje się w to bardzo aktywna w tamtym czasie grupa literacka Skamander, do której należał Tuwim, Lechoń, Iwaszkiewicz, Wierzyński i Słomiński. Skupiali się na tematyce codzienności i chętnie stosowali język potoczny, na co w „Ranyjulku” wskazuje już sam tytuł.

Ludzie, którzy szli – streszczenie

Opowiadanie Tadeusza Borowskiego pt. Ludzie, którzy szli to wspomnienie ostatniego lata spędzonego przez głównego bohatera w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. To również wstrząsające świadectwo zmian, jakie dokonywały się w życiu obozowym, w warunkach egzystencji więźniów i funkcjonowania całej instytucji. Jednak poza tym wszystkim była jedna rzecz, która się nie zmieniała: niekończąca się rzeka ludzi wciąż przywożonych pociągami do obozu i z rampy kolejowej prowadzonych do komór gazowych.