Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Hajmon to drugoplanowa postać z antycznego dramatu Sofoklesa, pt. Antygona. To narzeczony tytułowej bohaterki, a jednocześnie syn Eurydyki i króla Kreona, króla, który wydał haniebny zakaż grzebania ciała Polinejkesa oraz skazuje na śmierć Antygonę. Hajmon symbolizuje to, ile przypadkowych ofiar mogą ciągnąć za sobą nieprzemyślane, impulsywne i dyktowane gniewem decyzje polityczne.
Kreon to jedna z głównych postaci dramatu Sofoklesa, pt. Antygona, opowiadającego o losach Teb po tym, jak opuścił je upokorzony i zrozpaczony król Edyp. W Tebach doszło do bratobójczej walki pomiędzy dziećmi Edypa, Polinejkesem i Eteoklesem, która kończy się śmiercią obu. Wady obejmuje właśnie Kreon, jako brat Jokasty, matki obu mężczyzn.
Ismena była siostrą Antygony, tytułowej bohaterki dramatu autorstwa Sofoklesa, jednego z najbardziej klasycznych dzieł teatralnych kultury europejskiej. Ismena była przeciwieństwem szlachetnej i odważnej Antygony. Była osobą strachliwą, zahukaną, która wolała się nie wychylać z szeregu.
Antygona to tytułowa bohaterka antycznego dramatu Sofoklesa. Dodatkowo kobieta ta stała się na tysiące lat symbolem niezależności myślenia, odwagi i kierowania się w życiu własnymi wartościami i zasadami. To niezwykły przykład człowieka, który opisany tysiące lat temu, nadal stawiany jest za wzór cnoty i szlachetności. Charakter Antygony łączy w sobie wiele cech, których nie można byłoby odnaleźć w ludziach żyjących współcześnie.
Bohaterowie romantyczni to postaci żyjące, jak i odchodzące z tego świata, często w oparach sytuacji, uczuć i emocji ekstremalnych. Byli to wrażliwcy, którzy rzeczywistość odbierali w bardzo intensywny sposób, dlatego też ich życie objawiało się niekiedy nadmierną impulsywnością i skłonnościami do przesadzonych reakcji. Niejednokrotnie kończyły się one śmiercią.
Różne mitologie i religie to zjawiska, poprzez które człowiek przez tysiące lat starał się wytłumaczyć sobie otaczający go świat ze wszystkimi jego zawiłościami. Dlatego dawne teksty sakralne zawierają wiele podstawowych i uniwersalnych prawd o człowieku i jego naturze.
Katedra autorstwa Jacka Dukaja to jedno z najpopularniejszych dzieł nie tylko tego autora, ale w ogóle polskiej fantastyki ostatnich trzech dekad. Jeszcze większą popularność zyskało natomiast dzięki genialnej animowanej ekranizacji dokonanej przez Tomasza Bagińskiego na początku XXI wieku.
Jacek Dukaj to jeden z najpopularniejszych polskich pisarzy nurtu science-fiction, a opowiadanie pt. Katedra pozostaje jednym z jego najsłynniejszych dzieł, znanych również poza granicami naszego kraju. Jest to opowiadanie niezwykłe, ponieważ zadaje ono pytanie o miejsce człowieka w kosmosie.
Literatura to piękna dziedzina, ponieważ ograniczona jest jedynie ludzką wyobraźnią. Dlatego istnieją całe dziedziny, które wręcz opierają swoje istnienie na łączeniu rzeczywistości z fikcją. Nie chodzi tutaj tylko o literaturę stricte fantasy albo science-fiction.
Stan wojenny to mroczna strona dziejów Polski ostatnich dekad, która nadal żywa jest w pamięci tych, którzy go przeżyli. Tak silne doświadczenie ogólnonarodowe pozostawiło swój oddźwięk w literaturze polskiej, nawet tej, która piana była już dziesiątki lat po jego zakończeniu.
Wbrew powszechnym opiniom, kobiety nie są i nigdy nie były pomijane w literaturze. Najwybitniejsze dzieła światowej klasy podkreślały rolę kobiet jako niekiedy dużo istotniejszą od roli mężczyzn. Wizerunek Lady Makbet albo Antygony do dziś służy za przykład wybitnych osobowości, które mogą być wzorem lub antywzorem dla kolejnych pokoleń.
Wrona pojawia się w opowiadaniu Olgi Tokarczuk jako sen tytułowego bohatera. Nie jest to bez znaczenia, ponieważ profesor Andrews jest psychoanalitykiem. Zresztą właśnie chęć prezentacji swojej nowatorskiej metody psychoanalitycznej na cyklu wykładów sprowadza go do Polski.