Hajmon to drugoplanowa postać z antycznego dramatu Sofoklesa, pt. Antygona. To narzeczony tytułowej bohaterki, a jednocześnie syn Eurydyki i króla Kreona, króla, który wydał haniebny zakaż grzebania ciała Polinejkesa oraz skazuje na śmierć Antygonę. Hajmon symbolizuje to, ile przypadkowych ofiar mogą ciągnąć za sobą nieprzemyślane, impulsywne i dyktowane gniewem decyzje polityczne.
Charakterystyka Hajmona
Hajmon to młody człowiek, który mimo młodego wieku charakteryzuje się ogromnym rozsądkiem i mądrością. Widać to w jego konfrontacyjnej rozmowie z ojcem, królem Kreonem. Hajmon próbuje mu uzmysłowić, że decyzja o zakazie pochówku Polinejkesa jest przesadą i że w ten sposób nowy władca jedynie zniechęca do siebie dużą część społeczeństwa Teb. Próbuje dotrzeć do ojca przy pomocy logicznych i umotywowanych argumentów.
Oczywiście można się domyślać, że chęć odsunięcia króla od wykonania wyroku śmierci na Antygonie jest dyktowana również osobistymi pobudkami młodzieńca, lecz ten nie daje tego po sobie z początku poznać. Jego emocje dochodzą do głosu dopiero wówczas, kiedy widzi, że jego argumenty zupełnie nie trafiają, a ojciec jest tak pewny własnej racji, że zatracił się w owej pewności już do końca.
Hajmon, z początku zrównoważony i opanowany, traci w końcu kontrolę nad własnymi emocjami i atakuje ojca, którego przez całe swoje życie darzył najwyższym szacunkiem, czego się nie wstydzi i co podkreśla w rozmowie z nim. Kiedy jednak młodzieniec dowiaduje się o śmierci Antygony, sam postanawia odebrać sobie życie, ponieważ nie wyobraża sobie dalszej egzystencji ze świadomością, że jego ukochana została potraktowana przez jego rodzonego ojca w tak niesprawiedliwy i hańbiący sposób.
Hajmon to postać tragiczna. Nie z własnej winy i woli zostaje wciągnięty w krąg polityczno-moralnej rozgrywki, w której stara się stać po stronie zdrowego rozsądku i logiki, mimo że sprawa dotyczy go w bardzo emocjonalny sposób. Wpada w rozpacz, kiedy widzi, że jego podejście nie skutkuje, a świat kieruje się raczej silnymi emocjami, takimi jak żądza władzy, gniew, impulsywność i brak jakichkolwiek hamulców moralnych. Hajmon wzbudza w czytelniku litość, ponieważ jego śmierć nie była nikomu potrzebna, młodzian odebrał sobie życie przez niemożność zniesienia kształtu rzeczywistości, która go otaczała, choć miał wszelkie zadatki do tego, by w przyszłości przejąć tron po swoim ojcu i stać się bardzo dobrym władcą.