„Sofijówka” to poemat autorstwa Stanisława Trembeckiego stworzony na zamówienie Stanisława Szczęsnego Potockiego. Utwór opisuje tytułowy park należący do Zofii Potockiej, ale zawiera również odniesienia do kontekstu historycznego oraz przemyślenia osoby mówiącej. Poemat powstał w epoce oświecenia.
Sofijówka – analiza i środki stylistyczne
„Sofijówka” to poemat opisowy. Oznacza to, że jest długim utworem wierszowanym, którego środkiem wyrazu jest opis, w tym przypadku ogrodu. Pojawiają się też elementy refleksyjno-filozoficzne. Wiersz składa się z dwudziestu siedmiu zwrotek o nieregularnej liczbie wersów. Napisany został trzynastozgłoskowcem ze średniówką po siódmej sylabie. Występują rymy parzyste (sąsiadujące).
W związku z tym, że poemat ma charakter opisowy i zostaje w nim przedstawiony wygląd ogrodu, można go przyporządkować do liryki pośredniej. Jednak utwór ma też cechy liryki inwokacyjnej. Rozpoczyna się od zwrotu do Ukrainy („Miła oku, a licznym rozżywiona płodem, witaj, kraino, mlekiem płynąca i miodem!”). Również w późniejszych wersach pojawiają się apostrofy. Niekiedy utwór przybiera formę liryki bezpośredniej, ponieważ podmiot liryczny wprost mówi o swoich uczuciach („To mię bawi, to cieszy, to zmysły zachwyca”).
Utwór jest bogaty w środki artystyczne. Pojawia się przerzutnia, czyli przeniesienie części zdania do kolejnego wersu. Obecna jest także inwersja, czyli szyk przestawny, która jest widoczna m.in. we fragmencie „Szesnaście potem razy kraj odmienił pany”. Poeta wykorzystał wyliczenie („strzały, spisy, kordy, dzicz wnętrzna, częsty rozruch i sąsiad niemiły”). Zauważyć można personifikację (uosobienie), czyli środek stylistyczny, dzięki któremu rzecz albo pojęcie nabiera cech ludzkich („Ordessa zmartwychwstała i wymienia złotem uroszony rolniczym owoc ziemi potem”). Pojawia się pytanie retoryczne („Któż się z tym domem równać ośmiela zasługą?”). Odnaleźć można antytezę („Pół świata czcić cię będzie, drugie pół zazdrościć”). Poeta posłużył się anaforą np. w zwrotce trzeciej od końca, gdzie powtarza się słowo „kto”. Obecne jest porównanie („ginie jak płomień z kądzieli” lub „bezróżnie je przyjmuje jak wichry i grady”). Liczne są epitety, które nadają opisowi plastyczności i przemawiają do wyobraźni np.: „krew niewinną”, „dzikie przesmyki”, „zamorskie dryjady”, „chropawe głazy”, „natarczywą napaścią”. Występują elementy dialogu i liczne aluzje do antyku.
Sofijówka – interpretacja
Utwór powstał na zamówienie polskiego polityka Stanisława Szczęsnego Potockiego. Tytuł odnosi się do Parku Sofijówka, który można podziwiać do dziś w Humaniu na terenie Ukrainy. Powstał on na cześć trzeciej żony Potockiego – Zofii. Projekt ogrodu wykonał architekt Ludwik Metzell. Zofia Potocka była Greczynką, z czym wiązać się mogą obecne w utworze liczne nawiązania do kultury greckiej. Najpewniej poemat powstał w latach 1804-1806. Poeta odwiedził wtedy Potockiego w Tulczynie.