Dziady cz. III – opracowanie

Jacek Soplica, Konrad, Kordian – ludzie samotni

Jedną z najbardziej charakterystycznych cech bohaterów romantycznych w polskiej i europejskiej literaturze jest fakt, że są to osobnicy samotni, w jakiś sposób wyalienowani z ogółu, ze społeczeństwa, z narodu, ze zbiorowości. Niekiedy jest to wykluczenie, innym razem odsunięcie się na własne życzenie, spowodowane niemożnością życia i funkcjonowania w grupie nie rozumiejącej motywacji i świata takiej osoby. W literaturze polskiej wielu mamy takich bohaterów.

Dziady cz. III – plan wydarzeń

Gustaw śpi i wybudza się ze snu w swojej więziennej celi.  Anioły rozmawiają o przeznaczeniu i losie Gustawa. Gustaw przebudza się i umieszcza na ścianie napis, według którego przeobraził się w Konrada.  W wigilię Bożego Narodzenia więźniowie gromadzą się w celi Konrada, by dyskutować i obchodzić święty dzień.

Poznawcza i mistyczna rola snu w prologu Dziady cz. III

Adam Mickiewicz jako wieszcz, poeta romantyczny oraz twórca mistyczny, bardzo często nawiązywał w swoich dziełach do różnego rodzaju zjawisk ponad naturalnych. Wiele uwagi poświęcił również snom i wizjom, o których twierdził, że nie są jedynie przypadkowym wytworem podświadomości, ale że mogą mieć o wiele większe znaczenie, a nawet być przestrzenią porozumienia wymiaru ludzkiego z boskim.