Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Każdy z nas na pewno przynajmniej raz w życiu zachował się zaskakująco nawet dla siebie samego. Pokazuje to, że istnieją sytuacje, które społecznie warunkują nas do pewnych zachowań. Kim innym jesteśmy w gronie przyjaciół, a kim innym załatwiając sprawę w urzędzie.
Groteska to kategoria estetyczna, która polega na szokowaniu widza zderzaniem ze sobą środków stylistycznych o teoretycznie przeciwległych nastrojach. Komizm przeplata się tu z tragizmem, śmiech ze łzami, powaga z farsą, realizm z oniryzmem, itd. Ma to na celu wywołanie w odbiorcy szoku natury estetycznej i metafizycznej, a także sprowokowanie go do refleksji na temat niejednoznaczności, dziwności i nieokreśloności natury egzystencji ludzkiej.
Normami społecznymi zwykliśmy określać zestaw postaw i zachowań, jakie oceniamy pozytywnie jeśli chodzi o życie w większej zbiorowości. Są one niezbędne po to, by większa grupa różniących się od siebie ludzi mogła żyć wspólnie, nie robiąc sobie nawzajem krzywdy i respektując swoje granice. Bywają jednak sytuację, w których te normy stają się bardziej ciężarem niż pomocą w przetrwaniu codzienności.
Bardzo trudno jest dzisiaj żyć poza jakimkolwiek wpływem otoczenia. Mało kto żyje poza społeczeństwem, narodem, społecznością lokalną czy choćby rodziną czy grupą przyjaciół. Każde takie otoczenie wywiera na nas pewną presję.Wymaga się od nas, byśmy w określonych sytuacjach zachowywali się tak, a nie inaczej. Byśmy byli nieraz tym, kim sami nie do końca mielibyśmy ochotę być.
Theatrum mundi oznacza tyle, „teatr życia” i sformułowanie to stanowi nazwę bardzo popularnego motywu w sztuce. Jeśli spojrzymy na ludzkie życie przez jego pryzmat, okazuje się, żę świat, w którym żyjemy jest jedynie sceną teatralną, a ludzie jedynie aktorami, którzy odgrywają narzucone im z góry role. Nie są więc jednostkami wolnymi, które mogą dokonywać własnych wyborów – ich decyzje determinowane są przez nieuchronne siły przeznaczenia, którym nie sposób się przeciwstawić.
Exegi monumentum to incipit Pieśni III słynnego poety antycznego, Horacego. W dosłownym tłumaczeniu oznacza to „Wybudowałem pomnik”. Chodzi tu jednak o całą frazę, która brzmi „Wybudowałem pomnik trwalszy niż ze spiżu”. Horacy w swoim utworze pisał o własnej poezji, którą porównywał do pomnika. Miało to stanowić symboliczne wyznanie, w myśl którego poezja jest najtrwalszym zapewnieniem nieśmiertelności poecie.
Wolność to bardzo rozległe pojęcie, trudne do jednoznacznego zdefiniowania. Najczęściej słyszymy o wolności narodowej w rozumieniu suwerenności danego państwa, lub o wolności osobistej, czyli poczuciu, że każdą naszą ambicję jesteśmy w stanie realizować i świat dookoła nie stanie nam na drodze. Oczywiście każdy człowiek, który kiedykolwiek żył na świecie ma prawo wolność rozumieć w zupełnie inny obiektywny sposób, ponieważ jest to zjawisko niematerialne, które należy raczej do sfery uczuć niż materii.
Lekcja języka polskiego to chyba jeden z najbardziej zapadających w pamięć fragmentów powieści Witolda Gombrowicza, pt. Ferdydurke. Autor przekazał w niej istotę absurdalności istnienia ludzkiego, w którym najważniejsze było wpasowanie się w odpowiednią rolę społeczną, wejście w utarty schemat, który gwarantował bezpieczny, nudny byt, jednak odbierał indywidualność i siłę wynikającą z posiadania własnego zdania.
Groteska jest bardzo specyficzną kategorią estetyczną, która polega na łączeniu ze sobą na przestrzeni jednego dzieła elementów teoretycznie do siebie nieprzystających, a nawet zupełnie przeciwstawnych. Tworzenie całych dzieł literackich w tym nurcie było w Polsce domeną dwudziestolecia międzywojennego. Wówczas powstała jedna z najważniejszych powieści tego typu, czyli Ferdydurke autorstwa Witolda Gombrowicza.
Witold Gombrowicz znany jest ze swojego krytycznego stosunku do sakralizowania pojęć takich jak ojczyzna, patriotyzm, polskość, itp. W swoich dziełach wielokrotnie polemizował z wiernopoddańczym stosunkiem współczesnych sobie Polaków do kwestii związanych z Polską.
Ferdydurke Witolda Gombrowicza to jedno z najważniejszych polskich dzieł awangardowej prozy. Trudna w odbiorze powieść traktuje o złożoności relacji międzyludzkich – społecznych, przyjacielskich, damsko-męskich – oraz o tym jak bezsensownymi i utrudniającymi normalne życie i funkcjonowanie konwenansami są one obłożone. Bardzo dobrze obrazuje to scena pojedynku na miny.
Ferdydurke Witolda Gombrowicza to powieść charakteryzująca się absurdem i groteską. Ten niemożliwy i w pewnym sensie nierealny świat obnaża przed nami absurdy rzeczywistości, a jego bohaterowie stanowią zwierciadło, w którym każdy człowiek może się przejrzeć i przyjrzeć swojej życiowej postawie, charakterowi i poglądom.