Tadeusz Borowski

Ta­de­usz Bo­row­ski uro­dził się 12 li­sto­pa­da 1922 roku w Żyto­mie­rzu na te­re­nach ukra­iń­skich. Gdy był dziec­kiem jego ro­dzi­ce zo­sta­li aresz­to­wa­ni i wy­wie­zie­ni na Sy­be­rię. Bra­cia Bo­row­scy zo­sta­li sami, star­szy Ju­liusz – tra­fił do in­ter­na­tu, a Ta­de­usz pod opie­kę swo­jej ciot­ki. Oj­ciec z nie­wo­li zwol­nio­ny zo­stał do­pie­ro w roku 1932. Dwa lata póź­niej, po po­wro­cie mat­ki, cała ro­dzi­na osia­dła w sto­li­cy. Przy­szły po­eta ma­tu­rę zdał na taj­nych kom­ple­tach w War­sza­wie, gdzie rów­nież ukoń­czył fi­lo­lo­gię pol­ską na Uni­wer­sy­te­cie War­szaw­skim.

W 1942 roku Ta­de­usz Bo­row­ski za­de­biu­to­wał to­mi­kiem po­etyc­kim Gdziekolwiek ziemia. Rok póź­niej tra­fił do oświę­cim­skie­go obo­zu kon­cen­tra­cyj­ne­go, skąd prze­nie­sio­no go do Na­tzwel­ler-Dau­mer­gen, a póź­niej do Da­chau-Al­lach. Z ostat­niej pla­ców­ki uwol­ni­ła go ar­mia ame­ry­kań­ska. Swo­ją twór­czo­ścią wpi­sy­wał się w sty­li­sty­kę po­ko­le­nia Ko­lum­bów, jak np. Dzień na Harmenzach, Proszę państwa do gazu (1946), U nas w Auschwitzu (1946, z to­mi­ku Byliśmy w Oświęcimiu). Po po­wro­cie do Pol­ski ukoń­czył stu­dia i roz­po­czął pra­cę w Pol­skim Biu­rze In­for­ma­cji Pra­so­wej w Ber­li­nie. Póź­niej­sze dzie­ła, czy to po­etyc­kie, czy opo­wia­da­nia, pi­sał w du­chu pro­pa­gan­dy ko­mu­ni­stycz­nej. Z po­wo­du nie­ra­dze­nia so­bie z po­wo­jen­ną rze­czy­wi­sto­ścią (roz­cza­ro­wa­nia ko­mu­ni­zmem) i trau­ma­tycz­nych do­świad­czeń (uwi­kła­nia się w ro­mans tuż przed uro­dze­niem się jego cór­ki Mał­go­rza­ty) po­pa­dał w co­raz więk­szą de­pre­sję, co skoń­czy­ło się sa­mo­bój­stwem. Ode­brał so­bie ży­cie 3 lip­ca 1951 roku w War­sza­wie.