Ramzes – umierający, stuletni faraon, władca Egiptu. Człowiek o twardym charakterze, za najwyższą wartość mający dobro swojego państwa, do którego potrafił dążyć w sposób bezkompromisowy i okrutny. Nawet w chwili śmierci myśli o tym, by nie pozbawić Egiptu ciągłości władzy i każe swojemu wnukowi być w pogotowiu do przejęcia najwyższego urzędu. Mając dość przedłużającej się agonii, kazał swojemu lekarzowi sporządzić i podać sobie lekarstwo, o którym wiedział, że może go zabić.
Horus – wnuk Ramzesa, trzydziestoletni następca tronu. Wykształcony i świadomy swojej roli oraz swoich obowiązków wobec państwa i ojczyzny. Wezwany do sali faraonów, przybywa od razu i czeka na rozwój zdarzeń. W odróżnieniu od wojowniczego i hardego dziadka, Horus ma charakter łagodny, który skłania go raczej do szukania sojuszy i zawierania pokoju niż do szukania kolejnych waśni i rozwiązywania każdego konfliktu w sposób siłowy. Kiedy każe przygotować projekty swoich pierwszych edyktów, dotyczą one m.in. obniżenia podatków czy zmiany (na lepsze) sposobu traktowania niewolników i jeńców wojennych.
Dygnitarze dworscy i służba: lekarz ze świątyni w Karnaku, astrolog z Tebów, wódz armii, kanclerz państwa, arcykapłan, zastępca arcykapłana.
Postaci niewystępujące w noweli, ale wspominane: Zefora – matka Horusa, Jetron – wygnany nauczyciel Horusa, Berenika – uwięziona ukochana Horusa.