Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Kamienie na szaniec Aleksandra Kamińskiego to niełatwa lektura, którą jednak zwykło polecać się do czytania młodzieży. Główni bohaterowie powieści – Zośka, Rudy i Alek – są stawiani młodzieży za przykład, co szczególnie ważne w czasach kryzysu autorytetów.
Akcja pod Arsenałem to jedno z najsłynniejszych działań dywersyjnych w historii Polski Podziemnej i jej działalności w trakcie II wojny światowej. Żołnierze Szarych Szeregów postanowili wówczas odbić z rąk gestapo jednego ze swoich towarzyszy, Jana „Rudego” Bytnara, aresztowanego kilka dni wcześniej i brutalnie katowanego w czasie przesłuchań.
Kamienie na szaniec to lektura bardzo smutna, ale ze wszech miar warta przeczytania. Opowiada o młodych ludziach, którzy nie ze swojej winy i na pewno wbrew swojej woli i wbrew swoim planom, zostali pozbawienie najpiękniejszych lat swojego życia przez wybuch II wojny światowej.
Tadeusz Zawadzki to chyba jeden z najsłynniejszych wśród młodzieży polskich bohaterów II wojny światowej. Sam był bardzo młodym człowiekiem, kiedy działał w Szarych Szeregach, udzielał się w akcjach sabotażowych i robił wszystko, by unieszkodliwić okupantowi sprawne funkcjonowanie na ziemiach polskich.
Przeważnie czytając książkę skupiamy się na jej fabule, charakterach bohaterów, płynności dialogów i tym, „jak się nam czyta”. Często nie zwracamy w ogóle uwagi na fakt, że dana powieść jest nam w stanie zaoferować dużo więcej treści niż te, które odczytujemy bezpośrednio z kartek.
Każdy z nas zna chyba powiedzenie, że człowiek jest „zwierzęciem stadnym”. Trudno się nie zgodzić z tym zwierzęcym porównaniem, gdyż istotnie człowiek, by istnieć i funkcjonować we w miarę prawidłowy sposób, potrzebuję innych ludzi.
Pewnego razu Pan Jezus szedł na odpust do kościoła w Mstowie. Droga była przed nim daleka i trudna, bo iść musiał przez pustynię, gdzie paliło go ostre słońce, a nigdzie nie było ani cienia, ani źródła wody. Dodatkowo diabeł uprzykrzał mu drogę wzbudzając kurzawę za każdym razem, gdy Pan Jezus przysiadał, by odpocząć. W końcu doszedł do lasu, gdzie odsapnął, zaspokoił pragnienie i poszedł dalej.
Uroczystości związane ze świętem Bożego Ciała nie są dzisiaj już aż tak popularne, jak bywało to w dawniejszych czasach. Wówczas owo święto było traktowane na równi z Wielkanocą, czy Bożym Narodzeniem.
Mieszkańcy polskiej wsi zawsze odznaczali się wielką religijnością. Każde święto kościelne było obchodzone z wielką czcią. Każde też z biegiem pokoleń obrastało pewnymi przyzwyczajeniami, zwyczajami i rytuałami, które dodatkowo ubarwiały podniosły czas.
Chłopi Władysława Reymonta to powieść, która przełamuje młodopolski mit, według którego wieś była sielskim miejscem pięknych krajobrazów, słodkiego lenistwa i ogólnej szczęśliwości.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer i Tadeusz Różewicz to poeci, których życia i twórczość oddziela od siebie cała epoka. Przerwa-Tetmajer był bowiem przedstawicielem literatury Młodej Polski, Różewicz to z kolei autor trwale związany z tekstami o II wojnie światowej i epoką nowożytną.
Mówiąc o epopejach przyzwyczailiśmy się do myślenia o wielkich starożytnych eposach opowiadających dzieje herosów. Słowo „epopeja” oznacza jednak trochę coś innego. Jest to dzieło literackie, które zawiera szeroką panoramę społeczną danej zbiorowości, bardzo dokładnie opisuje jej życie w konkretnym momencie historycznym i czyni to używając wielu wątków i bohaterów.