Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Polska wieś ma rozmaite oblicza. Z jednej strony są to nieprzebrane łany różnorodnych zbóż, z drugiej ciągnące się po horyzont sady jabłoni, śliw, czereśni, wiśni, grusz i innych owocowych drzew, jeszcze z innej małe mieściny, których mieszkańcy wydają się jedną wielką rodziną…
Drugi z cyklu „Sonetów” Mikołaja Sępa Szarzyńskiego o podtytule „Na one słowa Jobowe: ‚Homo natus de muliere, brevi vivens tempore etc.’” wyraża religijne niepokoje człowieka baroku. Poeta podkreśla grzeszność człowieka i zastanawia się, dlaczego Bóg interesuje się ludźmi i czegoś od nich żąda, mimo ich słabości.
Pierwszy z cyklu „Sonetów” Mikołaja Sępa Szarzyńskiego o podtytule „O krótkości i niepewności na świecie żywota człowieczego” to jeden z najważniejszych utworów polskiego baroku. Nakreśla główne problemy epoki takie jak: strach przed śmiercią, świadomość przemijania, grzeszność człowieka i wewnętrzne rozdwojenie między sprawami doczesnymi a sprawami duchowymi.
Legendy towarzyszą nam od setek, a nawet od tysięcy lat. Posługujemy się nimi bardzo często, niekiedy nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Pierwsze legendy dotyczyły wielkich wojowników, później przywódców religijnych i ludzi uznawanych za świętych, dziś legendy krążą najczęściej o ludziach znanych szerokiej publiczności – gwiazdach filmowych, piosenkarzach, politykach. To właśnie legendy dały początek czemuś, co dzisiaj określamy mianem literatury.
Przypowieści są częścią naszej kultury i każdy z nas poznał przynajmniej kilka. Najbardziej znane są te pochodzące z Pisma Świętego. Nie każdy jednak wie, że przypowieści są odrębny gatunkiem literackim i że na przestrzeni dziejów pojawiały się nie tylko w Biblii.
Utwór „Na toż” Daniela Naborowskiego zawiera charakterystyczną dla baroku refleksje o przemijaniu i śmierci, której nie da się uniknąć. Autor przestrzega przed zapominaniem o własnej śmiertelności i o tym, jak szybko płynie czas. Utwór ma ton moralizatorski.
„Róża” Daniela Naborowskiego to utwór dedykowany mecenasowi poety, litewskiemu księciu Krzysztofowi II Radziwiłłowi. Stanowi on podziękowanie za udzielane wsparcie, a także zawiera życzenia świąteczne. W treści utworu pojawiają się uniwersalne prawdy na temat ludzkiego życia.
Jak niewiele trzeba, żeby nastawić człowieka przeciw człowiekowi, by pierwszy na drugiego patrzył na obiekt, który można okraść, by przeżyć? Ile można wytrzymać okłamując ludzi idących na śmierć, że będą żyć? Do jakiego stopnia można odebrać człowiekowi jego godność? Takie pytania stawia Tadeusz Borowski w opowiadaniu Proszę państwa do gazu.
1. W obozie panuje niewyobrażalny upał.
2. Tadeusz i Henri rozmawiają o tym, co należałoby wziąć z najbliższego transportu oraz o tym, jak radzą sobie w obozie konkretne rasy.
Utwór „Na oczy królewny angielskiej” to pamiątka z wizyty Daniela Naborowskiego w Anglii, gdzie miał okazję zobaczyć słynącą z urody królewnę Elżbietę Stuart, córkę Jakuba I. Wiersz jest kunsztownym wyrazem zachwytu nad jej pięknem.
Epoka renesansu – czas wielkich odkryć geograficznych, rozwoju filozofii i sztuki oraz powrotu do zainteresowania bogatą spuścizną starożytności – wykształciła pewną charakterystyczną postawę pośród intelektualistów i artystów. Za ideał człowieka wykształconego i obytego w świecie uchodził ten, kto w swoich zainteresowaniach nie ograniczał się do jednej dziedziny sztuki czy nauki, lecz wzorem antycznych mistrzów, próbował poznać wszystkie dziedziny i umiejętnie je zsyntetyzować. Określenie „człowieka renesansu” przetrwało do dziś. Przyjrzyjmy się bliżej jego genezie.
„Marność” to utwór Daniela Naborowskiego, który wyraża charakterystyczny dla epoki baroku światopogląd. Przesłanie wiersza opiera się na krytyce dóbr doczesnych i zachęcie do skupienia się na sprawach boskich.