Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Cyprian Kamil Norwid to polski poeta, malarz, rzeźbiarz czy filozof, który tworzył w okresie romantyzmu i jest uznawany za jednego z najważniejszych twórców tej epoki, choć ówcześnie jego literacki dorobek nie zyskał powszechnego uznania. W swoich wierszach autor często odwoływał się do osób, które uznawał za wybitne – tak też jest w utworze Adam Krafft, który prezentuje losy wyjątkowo utalentowanego, jednak zapomnianego niemieckiego rzeźbiarza.
Niektórzy twierdzą, że życie jest po to, by wyrobić sobie jak najwięcej przyjemnych wspomnień na starość. To oczywiście nieco żartobliwe powiedzenie, jednak trafnie podkreśla rolę, jaką w naszym życiu odgrywają wspomnienia.
Wszyscy ludzie na pewnym etapie swojego życia tęsknią. Tęsknić można za czymś, co już minęło, lub do czegoś, co jeszcze nie nastąpiło. Ten drugi wariant nazywamy jednak przeważnie marzeniem. Niemniej jednak każdy zna chyba dojmujące uczucie tęsknienia za czymś, czego w danej chwili nie jesteśmy w stanie osiągnąć, albo przywrócić z przeszłości. Taki stan zawsze wzbudza mnóstwo emocji, dlatego bardzo pięknie wpasowuje się w różnego rodzaju dzieła sztuki, które przecież na emocjach bazują. Również literatura nie pozostaje w tym temacie w tyle i na przestrzeni różnych epok udowadnia, jak różne potrafią być obszary ludzkiej tęsknoty.
Szanowni rodacy,
zwracam się do Was jako adwokat słynnego polskiego poety, Cypriana Kamila Norwida, lecz niestety nie mam Wam do zakomunikowania rzeczy łatwych do przyjęcia. Bowiem Wasz stosunek do mojego klienta daleko odbiega od tego, na co ten wielki poeta sobie zasłużył. Moją
Dzieciństwo to bardzo ważny i wspaniały czas w naszym życiu. Poznajemy świat, uczymy się i stale znajdujemy się pod czyjąś czujną opieką. Nie bez znaczenia jest również przestrzeń, w jakiej przebiegają nasze najwcześniejsze lata. Przestrzeń ta bowiem po latach nabierze cech idealnych, będziemy do niej wracać we wspomnieniach, w których zachowa się tylko dobro.
Słowo „nostalgia” dawniej oznaczało tęsknotę za ojczyzną, wynikającą z długotrwałego przebywania poza jej granicami. Szczególnie dotkliwie doświadczali jej ci, którzy do emigracji zostali z różnych przyczyn zmuszeni. W historii naszego kraju, takich przymusowych wyjazdów nie brakowało. Doświadczył tego również Adam Mickiewicz, który w wyniku carskiego wyroku nie mógł już przebywać na ziemiach należących niegdyś do Polski. Wyemigrował do Paryża i tam dawał wyrazy swej tęsknocie za krajem w twórczości poetyckiej. Najlepszym tego przykładem jest oczywiście Pan Tadeusz.
Wiersz „Ogólniki” stanowi otwarcie najsłynniejszego cyklu artystycznego Norwida, czyli „Vade-mecum”, pisanego w latach 1865-66, wydanego zaś 1947 roku. Utwory te były publikowane wcześniej, w okresie Młodej Polski przez Zenona „Miriama” Przesmyckiego. Umieszczenie „Ogólników” na początku nie jest przypadkowe — porusza problematykę tworzenia, odnosi się do kwestii związanych z poezją, dlatego można uznać go za programowy.
Utwór „Marionetki” Norwida jest aluzją do toposu theatrum mundi, czyli świata teatru, popularnego od czasów Szekspira. Autor zastanawia się nad tym, jakie są motywacje ludzkich działań, które porównuje do sił poruszających sznurkami marionetek. Poeta posługuje się charakterystyczną dla siebie ironią.
Wiersz „Nerwy” Cypriana Kamila Norwida porusza problem społecznych nierówności. Poeta ukazuje dwie kontrastowe sytuacje, u biednych i bogatych. Krytykuje milczenie elit, które wolą nie wiedzieć, jak wygląda życie biedoty i udają, że problem nie istnieje.
Wiersz Cypriana Kamila Norwida „Klaskaniem mając obrzękłe prawice”, jest jednym z najbardziej znanych utworów autora. Porusza problematykę tworzenia i roli literatury na świecie. Poza kwestiami autotematycznymi dzieło zawiera wątki autobiograficzne, poeta opisuje swoją trudną sytuację w środowisku artystycznym. Wiersz wieszczy los jego spuścizny po śmierci.
Wiersz „Pielgrzym” to jeden z najbardziej znanych utworów Cypriana Kamila Norwida. Poeta, nazywany czwartym wieszczem, niedoceniony za życia, został odkryty w okresie modernizmu (inaczej nazywanego Młodą Polską). Utwór podejmuje istotny temat dla swojego pokolenia, gdzie reinterpretuje motyw pielgrzyma i tworzy nowe rozumienie tego słowa.
Wiersz „Moja piosnka II” powstał wiele lat po pierwszej części utworu. Poeta skupia się na tęsknocie za ojczyzną, używa jednak mowy ezopowej, nie mówi wprost, że chodzi o Polskę. Przedstawia obrazy, które zapamiętał z lat w rodzimym kraju, idealizując go.