Julian Tuwim

“Bal w operze” to dzieło o charakterze satyrycznym, którego komentarz wymierzony był w społeczeństwo dwudziestolecia wojennego. Tuwim stworzył go w 1936 roku, jednak w całości wy­da­ny został on w 1982 roku. Dawniej wywoływał on ogromne oburzenie wśród odbiorców.

Wiersz Juliana Tuwima pod tytułem „Gałąź” pochodzi z tomiku „Treść gorejąca” opublikowanego w 1939 roku.  Ukazuje wszechmoc i potęgę natury, wobec której człowiek jest niczym. Przejmuje ona kontrolę nad człowiekiem, zdaje się sama pisać utwór na własny temat.

Wiersz „Spóźniony słowik” pochodzi z końca dwudziestolecia wojennego (po 1935), kiedy Julian Tuwim postanowił skupić się na poezji poświęconej najmłodszym odbiorcom. Napisał wtedy również inne znane wiersze dla dzieci – „Bambo”, „Rzepka”, czy „Lokomotywa”. Często łączył w swoich utworach elementy rozrywkowe z dydaktycznymi. Doskonale widać to w tym utworze, gdzie opowiada o jednym wieczorze z życia słowików.

Utwór „Rzecz czarnoleska” napisany przez Juliana Tuwima ukazał się w 1929 roku w zbiorze o tym samym tytule. Rozpoczął on nową fazę w sztuce poety, kiedy ustatkowywał się i odchodził od ciągłych prowokacji i zachwytów nad biologiczną postacią życia.

Wiersz „Życie” Juliana Tuwima w swojej krótkiej formie ma na celu ukazanie afirmacji życia i codzienności. Taka tematyka jest charakterystyczna dla poezji grupy literackiej Skamander, do której należał artysta. Podejmowali się oni głównie przyziemnych tematów, unikali rozliczeń Wielkiej Wojny (tak nazywano pierwszą wojnę światową przed wybuchem drugiej) czy wątków patriotycznych. Utwór poświęcony zostaje biologicznym aspektom życia, raczej nietypowym dla sztuki, gdzie preferowano ukazywanie życia duchowego. 

Utwór napisany przez Juliana Tuwima należy do liryki miłosnej. „Trudy majowe” opowiadają o uczuciu rozwijającym się między dwojgiem młodych ludzi. Pochodzi z tomiku „Biblia cygańska” wydanego w 1933 roku. Odwołuje się w nim do własnych przeżyć młodości, gdy również kochał na zabój swą przyszłą żonę, Stefanię Marchew. Od razu deklarował jej miłość i chciał wziąć z nią ślub, ona jednak nie była na to gotowa i koniec końców zgodziła się na ożenek dopiero po siedmiu latach. 

Wiersz Juliana Tuwima o tytule „Ranyjulek” pochodzi z wczesnego okresu twórczości poety. Widoczne jest tu nowe, rezygnujące z poważnej tematyki i skupione na codzienności podejście do świata i poezji, częste u twórców dwudziestolecia międzywojennego. Stąd przedstawiony tu pozytywnie los ulicznego włóczęgi, który żyje wolny, beztroski, mimo że ubogi. Doskonale wpisuje się w to bardzo aktywna w tamtym czasie grupa literacka Skamander, do której należał Tuwim, Lechoń, Iwaszkiewicz, Wierzyński i Słomiński. Skupiali się na tematyce codzienności i chętnie stosowali język potoczny, na co w „Ranyjulku” wskazuje już sam tytuł.

Interpretowany wiersz pt. „Przemiany” autorstwa Juliana Tuwima pochodzi ze zbioru „Słowa we krwi”. Został on wydany w 1926 roku. Często porównywany jest do jego wcześniejszego utworu „Wiosna” z 1920 roku (tomik „Sokrates tańczący”) ze względu na poruszaną tematykę płodności, budzenia się przyrody do życia po zimie, rozmnażania. Tutaj jednak skupia się głównie na roli ziemi, stanowiącej matkę wszelkich stworzeń żyjących na naszej planecie. Wyraża się tu również w sposób zdecydowanie bardziej pozytywny, nawet dziękczynny – „Wiosna” jest wierszem krytycznym, prowokatorskim. 

Omawiany wiersz Juliana Tuwima pt. „Śmierć” pochodzi ze zbioru „Czyhanie na Boga” wydanego w 1920 roku. Utwór opisuje nieszczęśliwą miłość dwóch szalenie zakochanych w sobie osób. Silne uczucie kończy siła, na którą żadne z nich nie ma wpływu — jest nią tytułowa śmierć.