Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Bezdomność to najprościej rzecz ujmując stan, w którym dana osoba w wyniku najróżniejszych sytuacji życiowych pozbawiona zostaje stałego miejsca zamieszkania, przysłowiowego dachu nad głową. Bezdomność może być jednak rozumiana również w sposób metaforyczny, ponieważ posiadanie domu może mieć i taki wymiar.
Istnienie, obecność oraz działanie Boga, a także jego wpływ na kształt i funkcjonowanie świata, budzą w umyśle ludzkim najróżniejsze refleksje i idee, odkąd tylko jako rodzaj ludzki zaczęliśmy zastanawiać się nad tym, czy istnieje coś poza światem doczesnym. Na przestrzeni tysięcy lat nasze relacje z absolutem ewoluowały i przybierały najróżniejsze formy.
Średniowiecze wykształciło bardzo specyficzny rodzaj myślenia o istnieniu i odchodzeniu ludzkim. Uwaga przeciętnego obywatela średniowiecznej Europy miała się skupiać nie tyle na dobrym życiu, co na ciągłym zasługiwaniu na życie wieczne.
W średniowieczu myśl ludzka skupiona była w głównej mierze na Bogu, na wierze. Nie dziwi zatem, że za wzór stawiono ludzi, których Kościół uznawał za świętych. Spisywano ich biografie i uczono o nich w religijnych szkołach.
Wszystkie żywoty świętych (hagiografie) to bardzo specyficzny rodzaj literatury. Są to, najprościej rzecz ujmując, biografie ludzi uznanych przez Kościół za godnych naśladowania w kwestii wiary. Szczególnie popularną dziedziną była hagiografia w średniowieczu, kiedy wiara i doktryna chrześcijańska dopiero nabierały kształtu i potrzebowały tego rodzaju literatury do formowania poglądów i postaw wśród wiernych.
Eufamijan i Aglijas po wielu latach starań i modlitw, w końcu doczekują się dziecka – Aleksego. Kiedy Aleksy ma dwadzieścia cztery lata, rodzice organizują jego małżeństwo z Famijaną.
Święty Aleksy jest w tradycji Kościoła Katolickiego patronem ubogich, wędrowców, żeglarzy, podróżników czy żebraków. Legenda o nim to jeden z najbardziej znanych w kulturze chrześcijańskiej przykład hagiografii, czyli upamiętniania biografii świętych w postaci tzw. „żywotów”.
Święty Franciszek z Asyżu stworzył pewien kanon cech i zachowań ludzkich, które wykreowały wizerunek „idealnego świętego”. Te cechy to między innymi ubóstwo, całkowite podporządkowanie swojego życia woli bożej, radość czerpana z wiary oraz afirmacja wszystkiego, co żywe, jako stworzenia boskiego.
