Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Każdy człowiek pod pewnym względem jest samotny, nawet jeśli ma wokół siebie mnóstwo ludzi, przychylnych mu przyjaciół. Nikt bowiem nie jest w stanie być z nami w naszych najgłębszych myślach, a przecież to one stanowią o tym, kim jesteśmy.
Patriotyzm w dzisiejszych czasach rozumiany jest na bardzo wiele sposobów, niekiedy nie do końca ze sobą zbieżnych. W przeszłości jednak definicja tego pojęcia była dla ludzi oczywista – w patriotyzmie chodziło przede wszystkim o miłość do ojczyzny, umiejętność poświęcania się dla niej oraz stawianie jej spraw na pierwszym miejscu w chwili zagrożenia jej bezpieczeństwa. Tożsamość narodowa w dawnych czasach była jedną z podstawowych cech każdego człowieka – dziś zjawisko to słabnie ze względu na postępującą globalizację. Polski patriotyzm w szczególny sposób zapisał się na kartach literatury narodowej.
Mit szlachecki w narodzie polskim powstał wiele wieków temu i był aktualny w zasadzie jeszcze do niedawna. Szlachta miała by elitarną grupą społeczną, cieszącą się największym szacunkiem, posiadającą nie tylko największe majątki, lecz także obowiązki wobec ojczyzny.
Literatura podaje nam wiele przykładów ludzi, którzy pod wpływem różnych bardzo intensywnych doświadczeń życiowych, zmieniali się pod względem duchowym. Niejednokrotnie była to zmiana o sto osiemdziesiąt stopni, która pokazywała, że nie ma takich win, które nie mogłyby zostać odkupione, jeśli tylko naprawdę mocno się tego chce i usilnie do tego dąży.
Sztuka, w tym również literatura, dysponuje naprawdę bardzo szerokim wachlarzem środków, którymi potrafi oddziaływać na odbiorcę. Jednym z najbardziej sugestywnych jest posługiwanie się symbolami, czyli takimi elementami konstrukcji świata przedstawionego, które mają nam uświadamiać swoje prawdziwe znaczenie poprzez zrozumiałe skojarzenie. Jednym z najsłynniejszych polskich symbolistów był Stanisław Wyspiański.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego jest znane jako jeden z najbardziej rozliczeniowych utworów w historii literatury polskiej. Autor wziął pod lupę wszystkie mity, którymi od wieków żywiła się świadomość narodowa Polaków, i punkt po punkcie pokazywał jak rozbieżne były one z rzeczywistością. W ten sposób Wyspiański pragnął dać swoim odbiorcom do zrozumienia, że wiara w dawne ideały nie ma sensu i przynosi więcej szkody niż pożytku.
Cezary Baryka i Laura Kościeniecka to dwójka bohaterów powieści Stefana Żeromskiego, pt. Przedwiośnie. On był młodym chłopakiem wychowanym w Baku, gdzie doświadczył okrucieństw rewolucji bolszewickiej, a który potem przyjechał do Polski i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Ona była młodą bogatą wdową, pewną siebie i wyzwoloną kobietą, która ceniła sobie niezależność i swobodę.
Miłość to bardzo istotny motyw w życiu Cezarego Baryki, głównego bohatera powieści Stefana Żeromskiego, pt. Przedwiośnie. Ten młody człowiek, któremu okres dojrzewania został w zasadzie odebrany przez rewolucję bolszewicką szalejącą w jego rodzinnym Baku, nie miał kiedy poznać własnych uczuć, emocji i potrzeb.
Ekranizowanie lektur szkolnych, zwłaszcza tych, które wyszły spod piór wielkich autorów, to zawsze kwestia niezwykle kontrowersyjna. Nie nikogo dziwić więc, że próba przeniesienia na ekran Przedwiośnia Stefana Żeromskiego podjęta przez Filipa Bajona, budzi w polskich widzach skrajne emocje.
Adam Mickiewicz i Stefan Żeromski to dwóch bardzo ważnych twórców polskiej literatury. Obaj poruszali w swych dziełach ważne i aktualne dla polskiego narodu kwestie społeczne, polityczne i historyczne. Dwa ich dzieła – Pan Tadeusz oraz Przedwiośnie – zawierają wiele podobieństw do siebie nawzajem.
