Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Stan wojenny był potworną zbrodnią, której na narodzie polskim dopuściła się władza komunistyczna w latach 1981-83. Pozostało po niej wiele świadectw nie tylko historycznych, lecz także literackich. Pokazują one, jak niebezpieczne było codzienne życie przeciętnego obywatela w stanie wojennym, z jakimi przeciwnościami musiał się mierzyć, na co uważać, a także do jak wielce absurdalnych potrafiło doprowadzić to sytuacji i zdarzeń.
Stan wojenny był jednym z najgorszych i najbardziej dramatycznych momentów w historii narodu polskiego ostatnich pięćdziesięciu lat. Wówczas władza jednoznacznie opowiedziała się przeciwko obywatelom, a politycy próbowali utrzymać władzę i pozycję za wszelką cenę, nawet za cenę bezpieczeństwa i życia prostych obywateli. Tak ekstremalne warunki społeczne okazały się papierkiem lakmusowym na ludzką godność.
Wypaczenia dotyczące ludzi pełniących władzę w dowolnym miejscu na ziemi są od zawsze ciekawym tematem dla artystów, zwłaszcza pisarzy. W totalitarnym systemie literatura jest bowiem jednym z ostatnich bastionów wolnego słowa, wolnej myśli. Polacy doświadczyli zbrodni, jaką był czas stanu wojennego, jednak nie pozostał on bez echa dla pisarzy.
Stan wojenny w Polsce był aktem okrutnego terroru władzy komunistycznej wobec narodu. Ludzie zostali zastraszeni teoretycznym zagrożeniem, przed którym trzeba się było bronić ostatecznymi środkami. Tak naprawdę chodziło oczywiście o utrzymanie władzy przez grupę rządzącą, która już w inny sposób utrzymać jej nie była w stanie.
