Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Tytułowe wesele z młodopolskiego dramatu Stanisława Wyspiańskiego nie mogłoby się rzecz jasna odbyć bez pary młodej. Było to małżeństwo niecodzienne, ponieważ Pan Młody był człowiekiem „miastowym”, a Panna Młoda pochodziła ze wsi, z podkrakowskich Bronowic. Połączenie takie niosło ze sobą wiele niepewności co do tego czy młodzi na pewno będą potrafili porozumieć się żyjąc wspólnie. Przyjrzyjmy się bliżej Pannie Młodej.
Noc listopadowa to jeden z najważniejszych dramatów w dorobku Stanisława Wyspiańskiego, uważanego przez krytyków za najwybitniejszego polskiego dramaturga doby modernizmu. Jest to dzieło o bardzo specyficznej konstrukcji – noc wybuchu powstania listopadowego jest tutaj przedstawiona na tle sporów i utarczek bóstw greckich, co zwłaszcza w kręgu kultury chrześcijańskiej, w jakiej zwykle obraca się literatura polska, nie jest zabiegiem częstym.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dramat z kluczem. Autor zainspirowany rzeczywistym weselem, na którym się znalazł postanowił – oczywiście artystycznie je przeinaczając – przedstawić je w utworze. Aby nadać swojemu dziełu autentyczności, wiele postaci sztuki wzorował na osobach, które spotkał na weselu. Tak było między innymi z Panem Młodym, pod którego dramatyczną kreacją miał się ponoć znajdować Lucjan Rydel, młodopolski poeta i dramatopisarz.
Wiele postaci z dramatu pt. Wesele Stanisława Wyspiańskiego to odwzorowania rzeczywistych ludzi ze środowiska krakowskiego przełomu XIX i XX wieku. Autor w realia wiejskiej zabawy weselnej przeniósł cały kalejdoskop postaci, które zaobserwował na rzeczywistym weselu, które natchnęło go do stworzenia dramatu. Jedna z postaci, Poeta, została zainspirowana jednym z najbardziej znanych pisarzy modernistycznych – Kazimierzem Przerwą-Tetmajerem.
Stanisław Wyspiański znany był ze swojej fascynacji światem wsi i chłopstwem. Nic więc dziwnego, że akcję swojego najsłynniejszego dramatu umieścił w podkrakowskich Bronowicach. Wśród bohaterów Wesela nie mogło zabraknąć przedstawicieli chłopstwa, a najbardziej charakterystycznym z nich był Czepiec.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to absolutne arcydzieło polskiego dramatu modernistycznego. Przy pomocy dosyć błahej sytuacji lirycznej – wesela w wiejskiej chacie w podkrakowskich Bronowicach – udało się autorowi stworzyć panoramę społeczeństwa polskiego przełomu wieków, a także wystawić mu gorzką diagnozę i ją uzasadnić.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dzieło wybitne nie tylko pod względem artystycznym. Autor zawarł w nim mnóstwo tematów dotyczących współczesnych mu problemów społecznych, politycznych, historycznych czy nawet literackich. Dużą część bohaterów dramatu stanowią artyści, pisarze, poeci, malarze, lub osoby w jakiś sposób związane z kulturą i sztuką.
Jednym z najważniejszych wyróżników Wesela Stanisława Wyspiańskiego na tle innych polskich dramatów modernistycznych jest wprowadzenie do fabuły bardzo dużej dawki elementów fantastycznych. Ma to w tym konkretnym dziele bardzo wiele właściwości i daje dużo większe pole do różnorodnych interpretacji.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dramat mieszczący w sobie wiele wątków, tematów, problemów i zagadnień. Utwór posiada dwóch bohaterów zbiorowych, chłopów i inteligencję, których wzajemna relacja naznaczona jest i determinowana przez stulecia, w czasie których żadna ze stron nie dążyła do porozumienia.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to utwór tematycznie zakrojony na bardzo szeroką skalę. Rozmawiając o tym dramacie przywykliśmy do ograniczania się do kwestii patriotycznych, a przecież dzieło to jest ogromną panoramą społeczną, z którą pod tym względem najprawdopodobniej wygrywa tylko Lalka Bolesława Prusa.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to dramat, który należy do absolutnego kanonu literatury polskiej. Najczęściej mówi się o nim, jako dziele głęboko patriotycznym lub jako przykładzie modernistycznego dramatu symbolicznego.
Wernyhora to jedna ze Zjaw, które pojawiają się na przyjęciu w podkrakowskich Bronowicach w Weselu Stanisława Wyspiańskiego. To legendarna postać, która obecna była od dziesiątek lat w podaniach polskich, białoruskich i ukraińskich, a pierwszy raz w świat literatury wprowadził ją sam Juliusz Słowacki w Śnie srebrnym Salomei. Pojawienie się postaci takiego kalibru na kartach dramatu Wyspiańskiego robi więc ogromne wrażenie po dziś dzień.