Stanisław Wyspiański znany był ze swojej fascynacji światem wsi i chłopstwem. Nic więc dziwnego, że akcję swojego najsłynniejszego dramatu umieścił w podkrakowskich Bronowicach. Wśród bohaterów Wesela nie mogło zabraknąć przedstawicieli chłopstwa, a najbardziej charakterystycznym z nich był Czepiec.
Charakterystyka Czepca
Czepiec na pierwszy rzut okaz jest stereotypowym przedstawicielem polskiego chłopstwa przełomu XIX i XX wieku. W życiu kieruje się tak zwanym „chłopskim rozumem”, świat jego pojęć nie jest skomplikowany, ale trudno odmówić mu logiki. Nie boi się wypowiadać własnego zdania, nie prezentuje kompleksów wobec ludzi „miastowych”, wobec inteligencji. Przy czym nie jest to naiwna pewność siebie, w rozmowie z Dziennikarzem Czepiec udowadnia, że jest w stanie dyskutować na poziomie o sprawach polityki nie tylko polskiej, ale także międzynarodowej. Jest również człowiekiem świadomym procesów społecznych zachodzących w kraju, zwłaszcza sytuacji wsi.
Jest Czepiec patriotą, któremu bardzo zależy na Polsce i na jej wolności. Jest gotowy do walki, powierzono mu nawet pieczę nad formowaniem oddziału kosynierów. Jego chęć do działania czasem jednak wyprzedza refleksję na dany temat, dlatego też boi się wzięcia pełnej odpowiedzialności w walce i mimo że nie uważa inteligencji za lepszą od chłopstwa, to uważa, że to ona powinna wodzić prym w sprawach niepodległości. Patriotyzm Czepca jest również lokalny – uważa, że wieś jest kolebką polskości oraz wartości, którymi Polacy powinni się kierować, by kraj mógł odzyskać swój dawny kształt i chwałę.
W Czepcu kanalizują się także mniej pozytywne cechy polskich chłopów. Jest to człowiek skłonny do hulanki, nie stroni od alkoholu, pod którego wpływem traci nad sobą kontrolę. Jest chętny do bójek i awantur, niekiedy łatwiej jest mu rozwiązać sprawę w sposób siłowy niż rozmową. Nie jest człowiekiem tolerancyjnym wobec wszelkich inności, co widać dobrze w jego relacjach z Żydem z Wesela. Nie chce mu zapłacić, a kiedy ten nalega, obraża go i grozi pobiciem.
Czepiec to bohater, który łączy w sobie wiele cech uważanych za stereotypowe cechy polskie. Z jednej strony kocha ojczyznę, jest świadomym obywatelem i katolikiem, z drugiej jest skłonny do bójek (bynajmniej nie tylko z zaborcą) i niewiele trzeba, żeby wzbudzić w nim negatywne emocje, które wyrzuci z siebie, zanim zastanowi się nad zasadnością takiego ruchu.