Po pierwsze, Petrarca stał się prekursorem takiego opisywania kobiety (lub osoby, w której jest się zakochanym, znane są bowiem inspirowane nim utwory, w których idealizacja dotyczy mężczyzny) jako anioła, otrzymuje cechy nadprzyrodzone. Jest gloryfikowana i przedstawiona jako istota nieskazitelna, w kwestii wyglądu, jak również charakteru. Taka technika przetrwała w kulturze jako petrarkizm, od nazwiska włoskiego mistrza.
Drugim powodem jest filozofia, jaką przedstawia w swojej miłości podmiot liryczny. Sądzi, iż są sobie przeznaczeni, ukazuje doskonały obraz uczucia, lecz pojawia się również ból i cierpienie. Poeta uznał, że jest to naturalna część ludzkiego życia. Jego uczucie nie zmienia również nagła śmierć Laury, która stanowi również ważny element dla całego cyklu — wyznacza dwie części zbioru, „wiersze ku czci Laury żywej” i „wiersze ku czci Laury umarłej”. Taka koncepcja połączenia dusz była nowatorska, opierała się na twórczości antycznego filozofa Platona oraz średniowiecznego włoskiego artysty, Dantego Alighieri. Ją również nazywa się petrarkizmem. W tym utworze dominuje jednak emocjonalne rozdarcie, Petrarca nie cieszy się wcale z odczuwania miłości, przedstawia kontrastowe wizje. Nie mówi jednak o zerwaniu się z kajdan Laury, co ma miejsce np. w „Sonecie 133”.
Podmiot liryczny opisuje rozdarcie wewnętrzne, czuje się zniewolony przez siłę miłości, która zmieniła go w więźnia („nibym wolny, a jednak ciężą mi kajdany”). Sam nie wie i nie rozumie, dlaczego tak się zachowuje, zadziwia go moc miłości. Jest to dla niego tak dziwne, że nie wie, co powinien zrobić. Nienawidzi sam siebie, pragnie śmierci, ale nie zniechęca go to jednak do miłości („sam siebie nienawidzę, a inszych miłuję”). Prosi o ratunek, lecz tak naprawdę nie chce odejść, pożąda miłości i jest gotów dla niej dalej cierpieć, choć staje się to dla niego męką. Targają nim silne uczucia, których nie doświadczał nigdy wcześniej, zanim poznał Laurę. Obwinia ją za taki stan rzeczy, zwracając się do niej w ostatnim wersie utworu w formie apostrofy.
