Rozum zawsze będzie działał i tworzył, nawet w niesprzyjających warunkach. Jest on także narzędziem służącym do odczytywania rzeczywistości i rozpoznawania, co jest dobre, a co złe, jak należy właściwie postępować, a co jest godne potępienia. Jest tym, co sprawia, że ludzie różnią się od zwierząt. Dzięki rozumowi człowiek jest w stanie rozpoznać fałsz, hipokryzję i moralny upadek. Rozum prowadzi więc człowieka, jest jego przewodnikiem, nauczycielem i drogowskazem. Jest tym, co łączy nas z Bogiem, sprawia, że odróżniamy światło od ciemności. Konsekwencją jego używania jest więc właściwe zachowanie, szacunek, moralność, sprawiedliwość i wolność. Utwór jest więc apoteozą rozumu, a także zaklinaniem rzeczywistości, by tak właśnie ona wyglądała – podmiot rzuca tytułowe zaklęcie, chcąc sprawić, by rzeczywistość funkcjonowała w sposób doskonały.
Filozofia i poezja według podmiotu lirycznego mają wspólne zadanie, dostały tę samą funkcję – każda z nich powinna wspierać to co dobre, wolne, właściwe. Powinny być zaangażowane w kwestie społeczne, reagować na nierówności, służyć ludziom. One także są narzędziem, wykorzystywanym przez ludzi, ale na innych zasadach – są mniej uchwytne, materialne, umiejscowione są w innym, niedostępnym fizycznie wymiarze.
Utwór jest więc pochwałą rozumu jako doskonałego narzędzia, które służy człowiekowi w tworzeniu idei, odróżnianiu dobra od zła, kreowaniu wolnego sprawiedliwego świata. Rozum – w opinii poety – jest niepowstrzymany, staje się dla człowieka przewodnikiem, nie da się go uwięzić. Jest to jednak bardziej zaklinanie rzeczywistości, która w praktyce wygląda jednak inaczej. Poeta określa także rolę poezji i filozofii, które powinny być zaangażowane w rzeczywistość i służyć ludziom tak jak rozum, różnią się one jednak od niego w swej istocie i nie da się ich ująć w takie same ramy.
