Baron Dalski jest mężczyzną starym o wyjątkowo odrzucającej urodzie. Był wysoki i bardzo szczupły o chudych nogach i zapadniętej ze starości twarzy, która ozdobiona była niedużym wąsikiem i kozią bródką, która była zupełnie siwa, tak samo zresztą jak włosy mężczyzny. Sprawiał wrażenie słabego fizycznie, chorowitego i przemęczonego. Te cechy podkreślała wyolbrzymiona troska barona o własne zdrowie, często zasłaniał swoje gardło chustką i bardzo dbał, by nie znajdować się w przeciągach.
Taka postawa nie licowała z zachowaniem mężczyzny. Był on co prawda świadomy swojej starości i wynikających z niej ograniczeń, ale wydawał się zaprzeczać im w swojej głowie. Ciągle angażował się w nowe przedsięwzięcia (które zresztą nie do końca rozumiał) i chciał, by myślano o nim jako o bardzo aktywnym społecznie człowieku. Wszyscy z jego otoczenia widzieli go jednak taki, jakim był naprawdę.
Główną cechą barona była naiwność, która rzucała się w oczy o tyle, o ile człowiek w jego wieku i z jego doświadczeniem życiowym naiwny już raczej być nie powinien. Dobitnym dowodem jest jego ślepe zauroczenie Eweliną Janocką, młodą arystokratką, które prowadzi do oświadczyn i zawarcia z nią małżeństwa. Baron jest w niej do tego stopnia zakochany, że idealizuje ją ponad miarę i nie widzi, że tak naprawdę dziewczyna zgodziła się za niego wyjść z wyrachowania, a nie z miłości. W dodatku Janocka szybko zaczyna zdradzać męża z Kazimierzem Starskim, o którym Dalski ma jak najlepsze zdanie i nie dostrzega w nim konkurenta. Kiedy zdrady Janockiej wychodzą na jaw, Dalski popada w rozpacz i od razu żąda rozwodu, przepędza niewierną żonę i stara się ograniczyć jej dostęp do własnego majątku, jednak zadra w jego sercu jest ogromna.
Baron Dalski to postać wręcz komiczna, przerysowana. Jest typowym arystokratą – jego zadufanie w sobie i nieznajomość rzeczywistości sprawiają, że jest człowiekiem lekkomyślnym i naiwnym. Konsekwencją tej naiwności jest fatalne zauroczenie i wstrząs, jakiego doznał w związku z wyjściem na jaw zdrady Janockiej. Jest to sytuacja kompromitująca również dla niego samego. Główny bohater powieści, Stanisław Wokulski, bez trudu był w stanie od razu rozpoznać rzeczywisty charakter barona.