Wszystkie żywoty świętych (hagiografie) to bardzo specyficzny rodzaj literatury. Są to, najprościej rzecz ujmując, biografie ludzi uznanych przez Kościół za godnych naśladowania w kwestii wiary. Szczególnie popularną dziedziną była hagiografia w średniowieczu, kiedy wiara i doktryna chrześcijańska dopiero nabierały kształtu i potrzebowały tego rodzaju literatury do formowania poglądów i postaw wśród wiernych. Znaczna większość czczonych dzisiaj świętych pochodzi właśnie z tamtego okresu.
Z jakiegoś powodu jednak to właśnie żywot świętego Aleksego stał się jednym z najpopularniejszych i do dzisiaj uznawany jest za najbardziej reprezentatywny. Legenda o jego życiu (przy czym należy w tym miejscu mocno podkreślić słowo „legenda”) rzeczywiście jest trudna do pojęcia. Syn senatora Rzymu, któremu niczego nie brakowało i prawdopodobnie nigdy by nie zabrakło, w dodatku zeswatany z cesarską córką i mający gwarancję dożywotniego pławienia się w luksusie, porzuca to wszystko w zasadzie w jednej chwili i wybiera życie w skrajnym ubóstwie, by oddać całe swoje życie Bogu. Taki przykład musiał budzić ciekawość, zwłaszcza w czasach, kiedy dużo więcej ludzi żyło w sposób zbliżony raczej do Aleksego niż do Eufamijana. Po poznaniu historii świętego żebraka, ubodzy mogli mieć nadzieję, że za ich doczesną nędzę, czeka ich rekompensata świętości w Niebie. Oczywiście jeśli zawierzą swoje życie Bogu, a zawierzyć życie Bogu można było wówczas (przynajmniej w ogólnej świadomości) jedynie za pośrednictwem Kościoła.
Święty Aleksy do dziś pozostaje dla wielu patronem wędrówki, tułaczki, ubóstwa, żebraków, żeglarzy i rybaków.