Nie-Boska komedia Zygmunta Krasińskiego to dramat, który obfituje w różnorodne postaci. Ta różnorodność pokazuje nam, jak wiele postaw i charakterów ludzkich istniało w połowie XIX wieku oraz jak wiele sposobów rozumienia i interpretowania rzeczywistości splatało się wówczas ze sobą. Każda postać jest przejawem pewnej oryginalnej myśli czy idei.
Spis treści
Hrabia Henryk
Główny bohater dramatu. Człowiek o duszy poety, który jednak nie oddał się w pełni poetyckiemu żywiołowi i przez całe życie wahał się pomiędzy metafizyką a życiem doczesnym. Wybrał małżeństwo z ukochaną kobietą, lecz kiedy urodziło im się dziecko, przestraszył się odpowiedzialności i stwierdził, że powinien był podążać drogą poezji. Kusiły go tak naprawdę demony, pod których uroku udało mu się wydostać i powrócić do domu, jednak jego błędy poskutkowały chorobą psychiczną i śmiercią żony oraz szeregiem dolegliwości jego syna. Nie odnajdywał się w roli męża, ojca, dlatego też postanowił odpłacić się światu służąc swojemu narodowi i stanął na czele arystokracji, która musiała bronić się przed rewolucjonistami. Tę walkę niestety też przegrał, a umierając (sam odbiera sobie życie, rzucając się w przepaść) za wszystkie swoje niepowodzenia obwinił właśnie poezję, która zwiodła go w młodości i wypaczyła patrzenie na świat.
Maria
Młoda dziewczyna, która zakochała się w Henryku i tylko jego szczęściem była zainteresowana. Poświęciła całe swoje życie i wszystkie siły rodzinie – mężowi i synowi. Wszystko, co robiła, robiła dla ich dobra. Ten nadmiar poświęcenia poskutkował tym, że odejście męża zepchnęła ją głęboką chorobę nerwową, a później doprowadziło do jej śmierci. Za wszelką cenę stara się odzyskać miłość Henryka oraz jego zainteresowanie dzieckiem. Postać tragiczna.
Orcio
Syn Marii i Henryka. Po odejściu ojca, matka wybłagała u Boga zesłanie daru poetyckiego na syna, co się udało, jednak pociągnęło za sobą ogrom skutków ubocznych. Orcio od dziecka był nieprzystosowany do życia wśród ludzi, ulegał melancholii i depresji. Co prawda miał ogromne zdolności poetyckie, lecz także powoli oddalał się od rzeczywistości, popadając w świat wizji, przepowiedni i kontaktów z innymi wymiarami. Jego przemiana w poetę totalnego podkreślona została utratą wzroku. Był człowiekiem nieszczęśliwym nie ze swojej winy.
Pankracy
Dowódca rewolucjonistów. Idealista, człowiek inteligentny, światły o jasno sprecyzowanym światopoglądzie, lecz także brutalny i potrafiący iść do własnych celów po trupach. Wie, że rewolucja, którą dowodzi, nie kieruje się szlachetnymi pobudkami, które przyświecały jemu samemu, lecz i tak kontynuuje swoje dzieło. Nie jest w stanie przetłumaczyć poddanym swoich wzniosłych celów oraz tego, dlaczego tak naprawdę rewolucja miałaby być potrzebna. W końcu jednak ogrom nieszczęścia, jakie spowodował owłada nim samym, czyniąc z niego prawdziwego potwora. Uświadamia to sobie dopiero widząc wizerunek Chrystusa po wygranej bitwie, pod którego wrażeniem umiera.
Leonard
Sługa Pankracego, człowiek absolutnie pochłonięty ideałami rewolucji, choć widzący w niej jedynie okazję do buntu, przemocy, grabieży i krwawej zemsty. Nie istnieje dla niego nic poza rewolucją, sam siebie obwołuje prorokiem nowej religii, jest zbyt radykalny nawet dla Pankracego. Leonard jest typowym przedstawicielem potworów tworzonych przez kompleksy, przemoc i błędnie interpretowane ideologie.