Pieśń o Rolandzie to jeden z najpopularniejszych utworów średniowiecznych sławiących etos rycerski. Przez liczbę konfliktów zbrojnych, które przetaczały się przez Europę w czasie tej tysiącletniej niemalże epoki, postać rycerza nabrała szczególnej rangi, nie tylko w rzeczywistości, lecz także w literaturze. Rycerz idealny był człowiekiem silnym, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, wiernym swoim ideałom oraz lojalnym wobec swojego władcy i współtowarzyszy broni. Był to człowiek szlachetny i sprawiedliwy, który honor cenił jako najwyższą wartość w życiu.
Dobry rycerz musiał być w stanie bez żalu poświęcić własne życie w obronie honoru własnego, swojego króla, ojczyzny lub damy swojego serca. W większości bowiem średniowiecznych opowieści i legend rycerskich, to właśnie miłość do kobiety jest głównym motorem napędowym dla działań rycerza: swoimi dokonaniami na polu walki chce on w pewien sposób zasłużyć za miłość swojej wybranki, zdobyć jej przychylność i łaski. Taki właśnie jest Roland – szlachetny, odważny, lojalny, waleczny i zdolny do poświęcenia życia, żeby tylko nie splamić honoru.