Stanisław Ignacy Witkiewicz urodził się 1885 roku w Warszawie. Już od młodzieńczych lat obcował z nauką i sztuką, ponieważ jego rodzicami był słynny malarz i publicysta literacki, Stanisław Witkiewicz, i nauczycielka muzyki, Maria Witkiewicz z domu Pietrzkiewicz. Rodzice starali się wychowywać młodego Stanisława w głębokim duchu patriotycznym. Korzenie tych tradycji pochodzą jeszcze z czasów zaborów. Ojciec i dziadek młodego Witkacego za czasów powstania styczniowego, w którym brali udział, zostali zesłani na Syberię. Wraz z urodzinami Stanisława nadeszło nieszczęście w postaci choroby, która dotknęła jego ojca. Niedługo po urodzinach zachorował na gruźlicę. Z powodu tego wydarzenia cała rodzina postanowiła przenieść się do Zakopanego. Warto wspomnieć o tym, że nawet chrzestni, którzy towarzyszyli w życiu rodzinnym Witkacego, byli utalentowanymi artystami. Jego rodzicami chrzestnymi była sławna aktorka, Helena Modrzejewska, i muzyk, Jan Krzeptowski, który trudnił się grą na skrzypcach.
Nie można zaprzeczyć temu, że młodość Witkacego sprzyjała w ogromnym stopniu rozwojowi intelektualnemu. W domu rodzinnym za czasów jego dzieciństwa gościli tacy artyści jak Sienkiewicz, czy też Żeromski. Atmosfera, o którą zadbali rodzice poprzez otaczanie Stanisława najwybitniejszymi artystami epoki, z pewnością przyczyniła się do obudzenia w nim tak doskonałego umysłu. Jednak był to jedynie początek.
Ogromne znaczenie w rozwoju Witkacego miał tryb jego nauki. Był on nauczany indywidualnie. Rodzice w dziedzinie wykształcenia wykazywali ogromną troskę i zadbali o zapewnienie swojemu dziecku najlepszych nauczycieli, którzy udzielali młodzieńcowi lekcji. Oprócz indywidualnych lekcji z nauczycielami Witkacy odbywał też nauki z własnymi rodzicami, którzy starali się jak najlepiej przekazać mu wiedzę. W ten sposób chcieli pobudzić w nim zainteresowanie, które kierowało jego naturalne zdolności na odpowiednią drogę.
Na efekty nie trzeba było długo czekać. Witkacy już w wieku 8 lat był uznany za niezwykle utalentowanego. Objawił się w nim talent literacki. Zainspirowany czytaniem dzieł Szekspira bardzo wcześnie zaczął pisać własne utwory.
Spis treści
Młodzieńcze życie i dorosłość Witkacego
Witkacy zdawał egzaminy na poziomie gimnazjalnym we Lwowie. W tym samym mieście napisał również maturę. Po zdaniu egzaminu maturalnego chciał poświęcić się, wbrew woli ojca, malarstwu. Podjął studia na Akademii Krakowskiej, jednak ich nie ukończył. Podróżował po wielu państwach i kultywował swoje życie artystyczne. Odwiedził za młodu Włochy, Niemcy, Anglię i Francję. Ogromną inspiracją było dla niego malarstwo Picassa i Gaugina. Zapoznał się z nim podczas swoich rozległych podróży i zasięgnął ogromnej inspiracji. Można powiedzieć, że estetyka Witkacego wykształciła się za pośrednictwem obrazów właśnie tych artystów. Dokładnie w 1914 roku wziął udział w naukowej wyprawie, którą zorganizował jego bliski przyjaciel Bronisław Malinowski. Wyjechał on wówczas do Oceanii i pełnił funkcję rysownika oraz fotografa.
Niestety był to czas wybuchu pierwszej wojny światowej. Podróż po Oceanii została przez to wydarzenie szybko przerwana. Pomimo tego, że ojciec Witkacego stał po stronie austriackiej, sam Witkacy postanowił związać się z armią carską. W trakcie podróży na wschód powrócił do studiowania. Ponownie zajął się malarstwem i naukami filozoficznymi. Był to okres, w którego trakcie zbudował swoje poglądy, które towarzyszyły jego dorosłości. Pod wpływem wschodniej arystokracji przystał na nihilistyczne i dekadenckie spojrzenie na świat.
W 1918 roku powrócił do Polski i kontynuował swoją działalność artystyczną. Z powodu imienia po swoim ojcu postanowił przyjąć pseudonim Witkacy, dzięki któremu nie był mylony ze swoim znanym członkiem rodziny. W 1939 Stanisław niefortunnie znalazł się w Warszawie, przez co musiał uciekać wraz z uchodźcami na wschód. Po wkroczeniu armii ZSRR na ziemi, w których się ukrywał, postanowił on popełnić samobójstwo.
Najważniejsza część twórczości Witkacego
Witkacy w 1920 roku opublikował dramat pod tytułem „Pragmatyści”. Uczestniczył wówczas na scenach teatralnych i zdobył uznanie krytyków i miłośników zarówno sztuki, jak i samej literatury.
Z ocalałych notatek wiadomo, że Witkacy napisał 39 dramatów, jednak odnaleziono i opublikowano jedynie 31 tytułów. Przed wojną bardzo chętnie wykorzystywano dzieła Witkacego podczas spektakli teatralnych. W 1934 roku przedstawił zwieńczenie swojej pracy literackiej publikując dzieło pod tytułem „Szewcy”. W roku 1935 ukazało się jego dzieło filozoficzne, które wzbudziło ogromne zainteresowanie wśród myślicieli. Znane było pod tytułem „Pojęcia i twierdzenia implikowane przez pojęcie istnienia”. W 1968 roku opublikowano odnalezioną powieść, która należała do Witkacego. Nie zdołał on jej jednak dokończyć. Jej tytuł to „Jedynie Wyjście”.