Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Polska przez wieleset lat była państwem rządzonym przez szlachtę – warstwę uprzywilejowaną społecznie ze względu na posiadane dobra, lub pochodzenie. Najbogatszą klasę szlachty stanowiła arystokracja, z której wywodzili się nieraz książęta i królowie. Przetrwała ona w szczątkowej formie do dziś, choć nie ma już żadnego znaczenia społecznego.
Mówi się, że literatura jest pięknym kłamstwem. Można na to patrzeć z dwóch stron. Z jednej rzeczywiście jest wytworem ludzkiej wyobraźni, fikcją, światem przetworzonym przez wyobraźnię i wrażliwość konkretnego człowieka. Z drugiej jednak opiera się ona na świecie realnym i opisuje sytuacje, zdarzenia, miejsca i ludzi, którzy – nawet jeśli nigdy nie istnieli – są prawdopodobni, bliscy nam. Owszem, literatura niekiedy ubarwia i idealizuje przedstawiany czytelnikom świat, lecz przecież właśnie po to po nią sięgamy.
Gall Anonim to pseudonim nadany jednemu z pierwszych kronikarzy polskich. Był to mnich, który żył i funkcjonował na dworze króla Bolesława Krzywoustego i na jego polecenie spisywał dzieje narodu polskiego. Właśnie działanie na zlecenie króla jest jednym z argumentów, którym posługują się ludzie umniejszający kronikom Galla jako wartościowemu źródłu historycznemu.
Gall Anonim jest jednym z pierwszych kronikarzy, jakich doczekały się dzieje Polski. Swoje kroniki tworzył za czasów Bolesława Krzywoustego. Na jego to przykładzie Gall dał wyraz swoim zapatrywaniom na to, jak powinien wyglądać, zachowywać się i myśleć idealny władca chrześcijańskiego państwa.
Średniowiecze to bardzo charakterystyczna epoka, która przez niemal tysiąc lat trwania wykształciła bardzo wiele swoistych nurtów i motywów w sztuce. Była to epoka teocentryczna, w której na pierwszym planie znajdował się Bóg, w Europie przeważnie był to Bóg chrześcijański, toteż cała działalność artystyczna skupiona była w zasadzie na jego wychwalaniu oraz sławieniu losów świętych, czy ogólnym propagowaniu chrześcijaństwa.
Bogurodzica to utwór, który w polskiej tradycji literackiej zajmuje miejsce bardzo szczególne. Jest to bowiem wiersz-modlitwa, dzieło, które powstało – według historycznych szacunków – około ośmiuset lat temu, w XIII wieku, lub nawet jeszcze wcześniej.
Lalka Bolesława Prusa to dzieło o bardzo dużym znaczeniu społecznym. Oznacza to, że oprócz wciągającej fabuły, mieszczą się w tej powieści pewne idee oraz koncepcje, które – zdaniem autora – powinny były zostać wprowadzone w rzeczywistości, by społeczeństwo mogło żyć dostatniej i harmonijnie się rozwijać. Lalka jest również traktatem na temat powinności jednostki wobec zbiorowości, w której żyje i funkcjonuje. Tego typu dylematy dotyczą zwłaszcza głównego bohatera powieści, Stanisława Wokulskiego.
Jądro ciemności Josepha Conrada to jeden z najbardziej wstrząsających literackich obrazów tego, jak makabryczne formy może przyjąć człowieczeństwo, kiedy jest wystawione na działanie ekstremalnych warunków. Główny bohater powieści podróżuje nie tylko wgłąb Afryki, lecz przede wszystkim wgłąb duszy, nie tylko swojej, lecz także tajemniczego i fascynującego agenta handlowego, który ukrył się w dżungli i zawładnął umysłami jej mieszkańców.
Nie-boska komedia to dzieło autorstwa Zygmunta Krasińskiego, jednego z trzech (obok Adama Mickiewicza i Juliusza Słowackiego) wieszczów polskiego romantyzmu. Jest to dzieło przedziwne, miejscami surrealistyczne, w którym realizm miesza się z wizyjnością, prawda z fikcją, a prawda z wyobraźnią. Nie oznacza to jednak, że Nie-Boska komedia to dzieło oderwane od rzeczywistości czasów, w których powstało.
Utwór „Książka” to wiersz Zbigniewa Herberta, który ukazał się w tomie „Rovigo” z 1992 roku. Herbert jest uznawany za jednego z najlepszych i najważniejszych poetów współczesnej literatury polskiej. Pisywał wiersze, eseje, dramaty i słuchowiska radiowe. Wiersz „Książka” jest poświęcony najważniejszej literackiej inspiracji Herberta – Biblii.
„O swej pannie” to wiersz Jana Andrzeja Morsztyna. Utwór został opublikowany w w 1661 roku w zbiorze „Lutnia”, który uważany jest za najwybitniejszy tomik poezji Morsztyna. Wiersz opowiada o zachwycie podmiotu lirycznego nad urodą swojej ukochanej.
Romeo i Julia Williama Szekspira to dzieło, które na długi czas wyznaczyło literacki wzór pisania o nieszczęśliwej miłości. To piękna i jednocześnie bardzo tragiczna opowieść o dwojgu młodych ludzi, którzy żywili wobec siebie najszczersze uczucie.