Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Każdy, kto zetknął się chociaż na chwilę na literaturę fantastyczną wie, że żadne szanujące się uniwersum nie może obyć się bez przynajmniej jednego porządnego czarodzieja. Stereotypowy mag powinien mieć długą szatę, długą siwą brodę, różdżkę, magiczną laskę, albo inny atrybut, za pomocą którego mógłby rzucać skomplikowane zaklęcia.
Słynne powiedzenie mówi, że każdy z nas jest kowalem własnego losu. Oznacza to, że to, jak wygląda nasze życie zależy od tego, jak nim pokierujemy, od naszych decyzji, naszego podejścia, światopoglądu, od naszych wyborów.
Anaruk, chłopiec z Grenlandii Czesława Centkiewicza to książka niecodzienna. Jej napisanie było efektem rzeczywistych podróży autora po terenach podbiegunowych, i spotkań z miejscową ludnością. Sprawia to, że książka jest w zasadzie dużo bardziej reportażem niż powieścią.
Anaruk jest dwunastoletnim chłopcem, który wraz z rodziną i swoim plemieniem mieszka na Grenlandii, jest Inuitą.
Na Grenlandii panuje surowy klimat, lato jest krótkie i dość mroźne, jednak Inuici wykorzystują je do jak najbardziej intensywnych polowań, by zgromadzić zapasy żywności na zimę.
Każdy z nas widzi otaczająca go rzeczywistość w inny sposób. Niby patrzymy na te same przedmioty, miejsca, wnętrza, zwierzęta, czy na tych samych ludzi, ale każdy z nas widzi to wszystko w swój indywidualny sposób, zwracamy chociażby uwagę na inne szczegóły.
Lilla Weneda to bardzo oryginalny utwór pochodzący spod pióra jednego z naszych trzech narodowych wieszczów – Juliusza Słowackiego. Dramat dotyczy czasów, kiedy chrześcijaństwo dopiero wkraczało na tereny słowiańszczyzny, a poszczególne plemiona słowiańskie nie połączone jeszcze węzłem państwowości, toczyły wojny zarówno ze sobą, jak i z ościennymi plemionami m.in. celtyckimi.
Roza w rozmowie ze swoją siostrą Lillą przepowiada klęskę Wenedów w walce z Lechitami.
Derwid oraz Lelum i Polelum zostają wzięci do lechickiej niewoli, gdzie są obrażani i upokarzani.
W wielu epokach panowało filozoficzno-artystyczne przekonanie o tym, że twórca, najczęściej poeta, jest jednostką wybitną, wręcz naznaczoną przez Boga, obdarzoną nieprawdopodobnymi możliwościami wieszczymi i poetyckimi. Przypisywano tym ludziom (a najczęściej oni sami sobie przypisywali) możliwość, czy wręcz powinność, przewodzenia całym narodom.
Nie od dziś wiemy dobrze, że w zależności od sytuacji zachowujemy się w zróżnicowany sposób. Inni jesteśmy w gronie rodziny, inni wśród dobrych znajomych, inni w domu, na ulicy, w pracy. Niekiedy maski, które przybieramy, by odnaleźć się w różnych sytuacjach różnią się od siebie na tyle, że trudno nam samym uwierzyć, że wspólnym mianownikiem, podstawą i fundamentem ich wszystkich jest jedna, ta sama osoba.
Sztuka towarzyszy człowiekowi od tysięcy lat, odkąd nasi praprzodkowie odcisnęli zakrwawioną dłoń na ścianie jaskini, w której mieszkali i odkąd zrozumieli, że ich ciało oświetlone ogniem rzuca na tę ścianę fantastyczny ciemny kształt. Przez dziesiątki tysięcy lat sztuka ewoluowała zgodnie z duchem współczesności.
Pytanie postawione w temacie tej pracy, to chyba jedna z najważniejszych i najtrudniejszych do rozsądzenia kwestii na świecie. Zastanawiają się nad nią bowiem najtęższe umysły, jakie wydała ludzkość w różnych zakątkach globu, a odpowiedź nadal wydaje się zamglona i niekonkretna.
Każdy z nas kiedyś za czymś lub za kimś tęsknił. Za kimś bliskim, za „starymi, dobrymi czasami”, za młodością, za wakacjami, za kolegą lub koleżanką, za ulubionym zwierzakiem, za rodzicami, za dziećmi, za ojczyzną, za smakiem ulubionej potrawy. Za czymkolwiek lub kimkolwiek, z czym lub z kim połączyła nas jakaś silna emocjonalna więź.