Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wiersz „Mały mit” Józefa Czechowicza ukazał się w 1934 roku, wszedł w skład tomiku „Błyskawica”. Czechowicz to poeta II Awangardy, mieszkał i tworzył w Lublinie, przedstawiciel nurtu zwanego katastrofizmem. Do tego nurtu można zaklasyfikować wiele jego utworów, również „Mały mit”.
Krzysztof Kamil Baczyński jest jednym z najważniejszych polskich poetów, tworzących w okresie II wojny światowej. Jego utwory koncentrują się głównie na tematyce przemijania, bólu, rozstania i cierpienia – jest to w dużej mierze związane z czasami, w których przyszło dorastać autorowi. W ciągu swojego zaledwie 23-letniego życia, doświadczył licznych okrucieństw wojny, co w końcowym efekcie skutkowało śmiercią, którą poniósł podczas Powstania Warszawskiego, walcząc w jednym z batalionów Armii Krajowej.
Wiersz „Orędzie” autorstwa Leopolda Staffa pochodzi z wydanego w 1911 roku tomiku poezji „W cieniu miecza”. Zarówno w utworze, jak i całym tym zbiorze dominują wątki nietzscheańskie, a także wpływy klasycyzmu, którego polskim przedstawicielem był między innymi właśnie Staff. W swoim dziele autor błogosławi otaczającą go rzeczywistość, tym samym manifestując swoje uwielbienie dla całego świata.
Utwór „Koguty” to bajka autorstwa Aleksandra Fredry powstała w 1880 roku i wchodząca w skład wydanej w tym samym roku czteroaktowej komedii „Pan Jowialski”. Dzieło to ma uniwersalny, ponadczasowy przekaz, który dzięki swej prostocie może trafić zarówno do starszych, jak i młodszych odbiorców. Za pomocą spersonifikowanych zwierząt, tytułowych kogutów, autor obrazuje negatywne ludzkie zachowanie, które często prowadzi do większej tragedii – kłótnię wywołaną błahym powodem, która w końcu przeradza się w bójkę.
Wiersz Zbigniewa Herberta „Pan Cogito rozważa różnicę między głosem ludzkim, a głosem przyrody” pochodzi z piątego tomu poezji autora, wydanego roku 1974 o tytule „Pan Cogito”. Podobnie jak w pozostałych utworach tomu, podmiotem lirycznym wiersza jest tytułowy Pan Cogito. Przez literaturoznawców postać ta jest określana jako persona lub maska liryczna autora- służąca komentowaniu i analizowaniu rzeczywistości. Sam Herbert określał natomiast postać Pana Cogito jako „metodę” pozwalającą na odizolowanie i zobiektywizowanie się od doświadczeń subiektywnych, podmiotowych.
Wiersz „Dar” Czesława Miłosza powstał, jak informuje dopisek pod tekstem, w 1971 roku w Berkeley. Utwór wchodzi w skład tomiku „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”. Wiersz jest apoteozą codzienności. Tytułowy dar to jeden zwykły dzień, ofiarowany człowiekowi przez Boga.
Wiersz „Zielono mam w głowie” autorstwa Kazimierza Wierzyńskiego pochodzi z wydanego w 1919 roku debiutanckiego tomiku poezji „Wiosna i wino”. Dzieło utrzymane jest w lekkiej, a zarazem entuzjastycznej i radosnej tonacji, typowej dla wczesnej poezji działających w dwudziestoleciu międzywojennym Skamandrytów. Autor zawarł w nim swój osobisty pogląd na sztukę oraz rolę poety, dlatego utwór ten można niejako nazwać jego poetyckim manifestem i programowym dziełem artysty.
Wesele kojarzy nam się przeważnie z przyjęciem, na które zaproszony zostaje istny tłum gości. Podobnie było na weselu w Bronowicach, w trakcie którego świętowano zawarcie związku małżeńskiego pomiędzy Lucjanem Rydlem i Jadwigą Mikołajczykówną. To właśnie to wesele stało się inspiracją dla Stanisława Wyspiańskiego w pracy nad jego najwybitniejszym dramatem. Warto zapoznać się w związku z tym z kalejdoskopem postaci, które sportretował w swoim dziele.
Każde wesele musi mieć gospodarza, kogoś, kto będzie odpowiedzialny za kształt przyjęcia, przebieg zabawy, kto zaprosi i przywita gości, a także będzie dbał o to, by dobrze się bawili. Nie mogło takiej postaci zabraknąć również na chyba najsłynniejszym polskim weselu, czyli w dramacie Stanisława Wyspiańskiego. W tym przypadku postać Gospodarza jest podwójnie ważna, pełni ona bowiem nie tylko funkcję osoby, która trzyma całe przyjęcie w ryzach, lecz przede wszystkim jest to człowiek, w którego ręce zostaje oddana misja wywołania chłopskiego powstania, które doprowadzić ma do odzyskania niepodległości przez Polskę.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to istny tygiel różnego rodzaju osobowości. Autor w ten sposób usiłował jak najwierniej oddać atmosferę okolic Krakowa przełomu wieków XIX i XX, chciał przedstawić szeroką panoramę społeczną, którą sam obserwował będąc aktywnym członkiem społeczeństwa swojego czasu. Nie mogło więc w Weselu zabraknąć typowego przedstawiciela modernistycznej bohemy artystycznej.
Jasiek z Wesela to postać, która z jednej strony budzi sympatię przez swoją młodzieńczą radość życia i gotowość do szlachetnego działania w każdym momencie, z drugiej litość, ponieważ porażka, którą obarcza swoje sumienie w dramacie nie powinna była stać się jego udziałem.
Cezary Baryka z Przedwiośnia Stefana Żeromskiego oraz Zenon Ziembiewicz z Granicy Zofii Nałkowskiej to dwóch bohaterów, którzy w podobnym momencie dziejowym próbowali znaleźć dla siebie miejsce w świecie oraz żyć według powziętych w młodości reguł i wartości. W przypadku obu mężczyzn jednak życie gorzko zweryfikowało młodzieńcze postanowienia.