Koguty – interpretacja i morał

Utwór „Koguty” to bajka autorstwa Aleksandra Fredry powstała w 1880 roku i wchodząca w skład wydanej w tym samym roku czteroaktowej komedii „Pan Jowialski”. Dzieło to ma uniwersalny, ponadczasowy przekaz, który dzięki swej prostocie może trafić zarówno do starszych, jak i młodszych odbiorców. Za pomocą spersonifikowanych zwierząt, tytułowych kogutów, autor obrazuje negatywne ludzkie zachowanie, które często prowadzi do większej tragedii – kłótnię wywołaną błahym powodem, która w końcu przeradza się w bójkę.

Pan Cogito rozważa różnicę między głosem ludzkim a głosem przyrody – interpretacja

Wiersz Zbigniewa Herberta „Pan Cogito rozważa różnicę między głosem ludzkim, a głosem przyrody” pochodzi z piątego tomu poezji autora, wydanego  roku 1974 o tytule „Pan Cogito”. Podobnie jak w pozostałych utworach tomu, podmiotem lirycznym wiersza jest tytułowy Pan Cogito. Przez literaturoznawców postać ta jest określana jako persona lub maska liryczna autora- służąca komentowaniu i analizowaniu rzeczywistości. Sam Herbert określał natomiast postać Pana Cogito jako „metodę” pozwalającą na odizolowanie i zobiektywizowanie się od doświadczeń subiektywnych, podmiotowych.

Dar – interpretacja

Wiersz „Dar” Czesława Miłosza powstał, jak informuje dopisek pod tekstem, w 1971 roku w Berkeley. Utwór wchodzi w skład tomiku „Gdzie wschodzi słońce i kędy zapada”. Wiersz jest apoteozą codzienności. Tytułowy dar to jeden zwykły dzień, ofiarowany człowiekowi przez Boga.

Zielono mam w głowie – interpretacja

Wiersz „Zielono mam w głowie” autorstwa Kazimierza Wierzyńskiego pochodzi z wydanego w 1919 roku debiutanckiego tomiku poezji „Wiosna i wino”. Dzieło utrzymane jest w lekkiej, a zarazem entuzjastycznej i radosnej tonacji, typowej dla wczesnej poezji działających w dwudziestoleciu międzywojennym Skamandrytów. Autor zawarł w nim swój osobisty pogląd na sztukę oraz rolę poety, dlatego utwór ten można niejako nazwać jego poetyckim manifestem i programowym dziełem artysty.

Wesele – bohaterowie

Wesele kojarzy nam się przeważnie z przyjęciem, na które zaproszony zostaje istny tłum gości. Podobnie było na weselu w Bronowicach, w trakcie którego świętowano zawarcie związku małżeńskiego pomiędzy Lucjanem Rydlem i Jadwigą Mikołajczykówną. To właśnie to wesele stało się inspiracją dla Stanisława Wyspiańskiego w pracy nad jego najwybitniejszym dramatem. Warto zapoznać się w związku z tym z kalejdoskopem postaci, które sportretował w swoim dziele. 

Gospodarz (Wesele) – charakterystyka

Każde wesele musi mieć gospodarza, kogoś, kto będzie odpowiedzialny za kształt przyjęcia, przebieg zabawy, kto zaprosi i przywita gości, a także będzie dbał o to, by dobrze się bawili. Nie mogło takiej postaci zabraknąć również na chyba najsłynniejszym polskim weselu, czyli w dramacie Stanisława Wyspiańskiego. W tym przypadku postać Gospodarza jest podwójnie ważna, pełni ona bowiem nie tylko funkcję osoby, która trzyma całe przyjęcie w ryzach, lecz przede wszystkim jest to człowiek, w którego ręce zostaje oddana misja wywołania chłopskiego powstania, które doprowadzić ma do odzyskania niepodległości przez Polskę.

Charakterystyka Nosa z Wesela Stanisława Wyspiańskiego

Wesele Stanisława Wyspiańskiego to istny tygiel różnego rodzaju osobowości. Autor w ten sposób usiłował jak najwierniej oddać atmosferę okolic Krakowa przełomu wieków XIX i XX, chciał przedstawić szeroką panoramę społeczną, którą sam obserwował będąc aktywnym członkiem społeczeństwa swojego czasu. Nie mogło więc w Weselu zabraknąć typowego przedstawiciela modernistycznej bohemy artystycznej. 

Charakterystyka Jaśka z Wesela Stanisława Wyspiańskiego

Jasiek z Wesela to postać, która z jednej strony budzi sympatię przez swoją młodzieńczą radość życia i gotowość do szlachetnego działania w każdym momencie, z drugiej litość, ponieważ porażka, którą obarcza swoje sumienie w dramacie nie powinna była stać się jego udziałem. 

Cezary Baryka i Zenon Ziembiewicz – charakterystyka porównawcza

Cezary Baryka z Przedwiośnia Stefana Żeromskiego oraz Zenon Ziembiewicz z Granicy Zofii Nałkowskiej to dwóch bohaterów, którzy w podobnym momencie dziejowym próbowali znaleźć dla siebie miejsce w świecie oraz żyć według powziętych w młodości reguł i wartości. W przypadku obu mężczyzn jednak życie gorzko zweryfikowało młodzieńcze postanowienia.

Charakterystyka porównawcza Tomasza Judyma i Cezarego Baryki

Tomasz Judym z Ludzi bezdomnych oraz Cezary Baryka z Przedwiośnia to dwóch słynnych bohaterów prozy Stefana Żeromskiego. Dzieli ich całe pokolenie, temperament, pochodzenie oraz światopogląd. Łączy pragnienie dobra i sprawiedliwości na świecie, chęć działania na jego rzecz oraz fakt, że ze względu na swoje przekonania nie są w stanie odnaleźć się w swoich czasach ani opowiedzieć wyraźnie po żadnej ze stron w toczących się niejako obok nich sporach. 

Czy decyzja Cezarego Baryki o powrocie do Polski była słuszna?

Cezary Baryka jest głównym bohaterem powieści Stefana Żeromskiego pt. Przedwiośnie. Ma on korzenie polskie – oboje jego rodziców to Polacy – jednak sam urodził się w Baku i z krajem swoich przodków nie czuje właściwie żadnego związku. W dużo większej mierze czuje się Rosjaninem. Bardzo szybko jednak wypadki historyczne sprawią, że ustalenie własnej tożsamości narodowej stanie się dla niego sprawą priorytetową.