Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Wesele Stanisława Wyspiańskiego oraz Dziady cz. II to dwa wybitne dzieła polskiego dramatu. Na pierwszy rzut oka trudno je ze sobą skojarzyć, lecz po głębszym namyśle można bez trudu zauważyć, jak wiele je łączy, mimo że powstawały w odstępach wielu dekad od siebie.
W Dziadach cz. IV Adama Mickiewicza mamy do czynienia z dialogiem dwóch postaci – tajemniczego Pustelnika oraz chrześcijańskiego Księdza. Spierają się one jednak nie tylko na temat nieszczęśliwego życia tego pierwszego. Ich rozmowa jest emanacją sporu światopoglądowego dwóch pokoleń – romantyków i racjonalistów – który miał miejsce nie tylko w literaturze, lecz także w rzeczywistości.
W Dziadach cz. II Adam Mickiewicz przedstawił ludową wersję tego, co dzieje się z duszami ludzkimi po śmierci. Te z nich, które nie trafiają od razu do nieba, muszą odbyć karę i błąkać się w rozerwaniu pomiędzy życiem a śmiercią. W ten sposób pokutują, a czas i forma tej pokuty zależne są od ich przewinień i grzechów.
Adam Mickiewicz w Dziadach cz. II przedstawił kilka rodzajów duchów przywołanych w trakcie nocnej ceremonii. Przedstawicielem najgorszego rodzaju dusz było widmo Złego Pana, którego nie dało się już w żaden sposób wspomóc ani uratować. Był on skazany na wieczne potępienie.
Na pytanie postawione w temacie pracy można odpowiedzieć przynajmniej na kilka sposobów. Nie tylko bowiem dzisiejsza i nie tylko młodzież powinna znać Dziady Mickiewicza. To uniwersalny utwór, który mówi nie tylko o staropolskim rytuale spirytystycznym, lecz także wyjawia pewne uniwersalne prawdy o ludzkim losie, które aktualne będą zawsze bez względu na czasy.
Dziady cz. IV to dzieło niezwykłe. Skupia się właściwie na rozmowie dwóch postaci, lecz jest w tej rozmowie moc sądów i diagnoz, które autor, Adam Mickiewicz, wysnuwał dla całego swojego pokolenia, całego romantyzmu, całej epoki.
Dziady to tytuł najsłynniejszego dramatu romantycznego autorstwa Adama Mickiewicza. To enigmatyczne wyrażenie oznaczało jednak dawniej pogański obrzęd odprawiany w dzień zaduszny, w trakcie którego przywoływano dusze zmarłych i usiłowano wspomóc je modlitwami w zaznaniu spokoju w życiu po śmierci. Ten rytuał również został opisany w dramacie Mickiewicza.
Lawa Tadeusza Konwickiego to jedno z najbardziej ambitniejszych przedsięwzięć polskiej kinematografii ostatnich kilku dekad. Reżyser nie tylko podjął się filmowej adaptacji tekstu dramatycznego, co już samo w sobie brzmi karkołomnie, lecz także wziął na warsztat Dziady Adama Mickiewicza – dzieło, wydawałoby się, nieprzekładalne na język filmu, w którym najwięcej zależy od bezpośredniej relacji postaci z odbiorcą.
Mary Lennox, mieszkająca od jakiegoś czasu w posiadłości swojego wuja, Archibalda Cravena, co noc słyszała bardzo niepokojące dźwięki dochodzące z wnętrza domu. Było to coś pomiędzy krzykiem i przeraźliwym płaczem dziecka.
Nie zdążyłem jeszcze ostygnąć z wrażenia, że w magiczny sposób znalazłem się w centrum akcji mojej ulubionej książki, Tajemniczy ogród, jeszcze nie zdążyłem oswoić się z obecnością trójki moich ulubionych bohaterów, a Mary już zdążyła zawołać:
Przyszła jesień. Mary, Colin oraz Dick stanęli na progu tajemniczego ogrodu. Był ciepły i słoneczny październikowy dzień, ale w powietrzu czuło się już nadciągającą słotę.
Zanim cokolwiek napiszę, musisz wiedzieć jak strasznie, ale to strasznie za tobą tęsknię! Jeszcze do niedawna bawiłaś się ze mną w upalnym indyjskim słońcu, a z perspektywy tego, gdzie jestem teraz wydaje się to tak odległe. Mam nadzieję, że niedługo dasz się namówić na to, żeby mnie odwiedzić.