Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Antygona i Ismena to dwie bohaterki starożytnego dramatu greckiego, pt. Antygona. Opowiada on dalsze losy przeklętego rodu królewskiego – Labdakidów, z którego wywodził się niesławny król Edyp. Akcja dramatu dzieje się po jego odejściu z Teb i po bratobójczej wojnie o władzę.
Obecność chóru była jednym ze stałych i najbardziej charakterystycznych elementów większości dramatów antycznych. Był to sprytny zabieg warsztatowy, który miał za zadanie urozmaicić akcję dramatu właściwego z jednej strony, a z drugiej pomóc widzowi w nabraniu szerszej perspektywy na wypadki i sytuacje, których stawał się świadkiem.
Hajmon to drugoplanowa postać z antycznego dramatu Sofoklesa, pt. Antygona. To narzeczony tytułowej bohaterki, a jednocześnie syn Eurydyki i króla Kreona, króla, który wydał haniebny zakaż grzebania ciała Polinejkesa oraz skazuje na śmierć Antygonę. Hajmon symbolizuje to, ile przypadkowych ofiar mogą ciągnąć za sobą nieprzemyślane, impulsywne i dyktowane gniewem decyzje polityczne.
Kreon to jedna z głównych postaci dramatu Sofoklesa, pt. Antygona, opowiadającego o losach Teb po tym, jak opuścił je upokorzony i zrozpaczony król Edyp. W Tebach doszło do bratobójczej walki pomiędzy dziećmi Edypa, Polinejkesem i Eteoklesem, która kończy się śmiercią obu. Wady obejmuje właśnie Kreon, jako brat Jokasty, matki obu mężczyzn.
Ismena była siostrą Antygony, tytułowej bohaterki dramatu autorstwa Sofoklesa, jednego z najbardziej klasycznych dzieł teatralnych kultury europejskiej. Ismena była przeciwieństwem szlachetnej i odważnej Antygony. Była osobą strachliwą, zahukaną, która wolała się nie wychylać z szeregu.
Antygona to tytułowa bohaterka antycznego dramatu Sofoklesa. Dodatkowo kobieta ta stała się na tysiące lat symbolem niezależności myślenia, odwagi i kierowania się w życiu własnymi wartościami i zasadami. To niezwykły przykład człowieka, który opisany tysiące lat temu, nadal stawiany jest za wzór cnoty i szlachetności. Charakter Antygony łączy w sobie wiele cech, których nie można byłoby odnaleźć w ludziach żyjących współcześnie.
Bohaterowie romantyczni to postaci żyjące, jak i odchodzące z tego świata, często w oparach sytuacji, uczuć i emocji ekstremalnych. Byli to wrażliwcy, którzy rzeczywistość odbierali w bardzo intensywny sposób, dlatego też ich życie objawiało się niekiedy nadmierną impulsywnością i skłonnościami do przesadzonych reakcji. Niejednokrotnie kończyły się one śmiercią.
Różne mitologie i religie to zjawiska, poprzez które człowiek przez tysiące lat starał się wytłumaczyć sobie otaczający go świat ze wszystkimi jego zawiłościami. Dlatego dawne teksty sakralne zawierają wiele podstawowych i uniwersalnych prawd o człowieku i jego naturze.
Katedra autorstwa Jacka Dukaja to jedno z najpopularniejszych dzieł nie tylko tego autora, ale w ogóle polskiej fantastyki ostatnich trzech dekad. Jeszcze większą popularność zyskało natomiast dzięki genialnej animowanej ekranizacji dokonanej przez Tomasza Bagińskiego na początku XXI wieku.
Jacek Dukaj to jeden z najpopularniejszych polskich pisarzy nurtu science-fiction, a opowiadanie pt. Katedra pozostaje jednym z jego najsłynniejszych dzieł, znanych również poza granicami naszego kraju. Jest to opowiadanie niezwykłe, ponieważ zadaje ono pytanie o miejsce człowieka w kosmosie.
Literatura to piękna dziedzina, ponieważ ograniczona jest jedynie ludzką wyobraźnią. Dlatego istnieją całe dziedziny, które wręcz opierają swoje istnienie na łączeniu rzeczywistości z fikcją. Nie chodzi tutaj tylko o literaturę stricte fantasy albo science-fiction.
Stan wojenny to mroczna strona dziejów Polski ostatnich dekad, która nadal żywa jest w pamięci tych, którzy go przeżyli. Tak silne doświadczenie ogólnonarodowe pozostawiło swój oddźwięk w literaturze polskiej, nawet tej, która piana była już dziesiątki lat po jego zakończeniu.