Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Jedno z pierwszych zapisanych ludzką ręką zdań, jakie znamy dzisiaj, dotyczy… narzekania na młodzież. Dowodzi to, że konflikt pokoleń jest rzeczą tak starą jak ludzkość. Nic dziwnego – starsi, bardziej doświadczeni i mający mniej siły ludzie patrzą na życie inaczej niż młodzi energiczni, spontaniczni i spragnieni nowych doświadczeń.
Niemal każdy z nas hołduje jakimś wartościom. Cenimy uczciwość, pracowitość, wyrozumiałość, dobro. Dla niektórych będzie to na przykład wiara w Boga lub miłość do ojczyzny. Posiadanie wartości jest zjawiskiem pozytywnym, ponieważ nadaje sens naszym działaniom, przydaje motywacji codziennemu życiu.
Społeczeństwo to nic innego jak zbiorowość tworzona przez jednostki. Każda z nich ma prawo do własnego zdania i własnej wizji rozwoju społeczności, w której żyje i funkcjonuje. Dlatego też często mamy do czynienia z konfliktem idei, co może stanowić jeden z najsilniejszych argumentów przeciwko zgodzie i harmonijnemu rozwojowi danego środowiska.
Lilla Weneda to jeden z najsłynniejszych dramatów autorstwa Juliusza Słowackiego. Opowiada o czasach, kiedy na ziemiach polskich nie było jeszcze chrześcijaństwa, a pogańskie ludy ścierały się ze sobą w walce o wpływy, terytoria oraz władzę. Dzieło przedstawia konflikt pomiędzy narodem Lechitów i Wenedów.
Wędrówką życie jest człowieka – tak przed laty w swoim słynnym wierszu napisał Edward Stachura, jeden z najwybitniejszych i najoryginalniejszych poetów swojej generacji. Sam swoim życiem dawał wielokrotnie dowody na potwierdzenie tej tezy – był pięknym włóczęgą i ciągle znajdował się w drodze, wciąż poznawał, był głodny nowych wrażeń, miejsc, emocji i ludzi.
Trudno jest żyć bez celu, nie posiadając poczucia sensu – wówczas jakakolwiek działalność wydaje się niepotrzebna, a człowiek zapada się w negatywnych refleksjach i stanach. Dlatego też uważam, że prawdą jest teza, że człowiek potrzebuje w życiu ideałów, którym mógłby podporządkować swoją aktywność, co postaram się udowodnić przykładami zaczerpniętymi z literatury.
Skąpiec Moliera to jedna z najbardziej znanych komedii europejskiego dramatopisarstwa. Postacie stworzone przez autora weszły do kanonu stereotypowych charakterów, które wykorzystywane były w innych dziełach przez dziesiątki autorów i są wykorzystywane do dziś.
Święty Franciszek z Asyżu to jeden z najbardziej znanych świętych Kościoła, zarówno w swoich czasach, jak i współcześnie. Wiódł ubogie życie, skupione na modlitwie i pomaganiu najbardziej potrzebującym. Dziś kojarzony głównie jako ten, który głosił Słowo Boże nie tylko pośród ludzi, lecz także pośród zwierząt. Pamiątką jego świętego życia i działalności są Kwiatki św. Franciszka.
Franciszek modli się i dokonuje wielkiej afirmacji wszystkich dzieł Bożych.
Franciszek dokonuje nawrócenia Sylwestra i Bernarda, którzy zostają jego pierwszymi uczniami.
Pierwsi Franciszkanie wspólnie podróżują wspierając się nawzajem w wierze.
Brat Bernard zakłada pierwszy klasztor w Bolonii, ale doznaje też kuszeń diabelskich.
Skąpiec Moliera ma kilka głównych wątków, które splatają się dzięki głównemu bohaterowi oraz jego wyjątkowo nieprzystosowanym do życia w większej grupie charakterze. Powoduje to wiele zarówno zabawnych, jak i budzących sprzeciw sytuacji.
Uważam, że Tadeusz Boy-Żeleński mówiąc, że Skąpiec Moliera jest „komedią ponurą” miał całkowitą rację. Dziś być może trudno jest to wyczytać z Molierowskiego dzieła, ponieważ komedia ma dla nas współcześnie zupełnie inny wydźwięk.
Harpagon oraz Anzelm to dwaj bohaterowie komedii Moliera, pt. Skąpiec. Są to postaci stojące na zupełnie różnych biegunach jeśli chodzi o podejście do życia, pieniędzy oraz ludzi w ich najbliższym otoczeniu. Konfrontacja z Anzelmem, stawia tytułowego skąpca – Harpagona – w jeszcze mniej przychylnym świetle, czyni z niego swoisty antywzór w kwestii podejścia do pieniędzy.