Aleksander Fredro

Polacy – jak każdy, bez wyjątku naród – mają swoje zalety i swoje wady. O ile w przypadku zalet należy rzecz zostawić taką, jaka jest, o tyle w przypadku wad, dobrze jest spróbować nad nimi nieco popracować. Trudno jest jednak pracować nad własnymi niedociągnięciami nawet pojedynczemu człowiekowi, a co dopiero całemu narodowi, w dodatku na przestrzeni nie tyle pokoleń, co całych wieków, wszak Polacy od dawna zdają sobie sprawę z tego, że kilka ich cech nadaje się do poprawy.

Zemsta to wybitne dzieło polskiego komediopisarstwa romantycznego, którego sukces i popularność trwa nieprzerwanie od niemalże dwustu lat. Nie jest łatwo stworzyć dzieło o tak uniwersalnym charakterze (zwłaszcza dzieło satyryczne, którego „zabawność” bardzo często uzależniona jest od współczesnych odniesień). Jednak udało się to Aleksandrowi Fredrze głównie dzięki poczuciu humoru, które pasuje do każdych czasów. Komizm zawarty w charakterach bohaterów Zemsty bawi również współcześnie, ponieważ niewiele różniące się charaktery ludzkie moglibyśmy spotkać również dzisiaj. 

Wacław Milczek i Klara Raptusiewiczówna to dwoje bohaterów utworu mistrza romantycznej komedii, Aleksandra Fredry, pt. Zemsta. Są młodzi i zakochani w sobie nawzajem bez pamięci. Ich uczuciu jednak – niczym w dramacie Williama Szekspira pt. Romeo i Julia – na przeszkodzie stoi konflikt rodów, z których pochodzą. Klara Raptusiewiczówna znajduje się bowiem pod opieką Cześnika, którego śmiertelnym wrogiem jest Rejent Milczek – ojciec Wacława. Oto dzieje miłości tych dwojga. 

Wacław Milczek to jeden z bohaterów Zemsty Aleksandra Fredry. Jest to młody człowiek, szczerze zakochany w Klarze, za którym jednak ciągną się pewne młodzieńcze występki, których dopuszczał się w wielkim mieście, gdzie przebywał na naukach zanim zakochał się w Klarze. 

Podstolina to postać drugoplanowa najsłynniejszego dramatu Aleksandra Fredry. Reprezentuje dojrzałą kobiecość, która nie skupia się już tak bardzo na emocjonalnych i romantycznych uniesieniach, szuka natomiast bezpieczeństwa, stateczności i stabilności. Nieraz za cenę kłamstwa i manipulacji. 

Klara Raptusiewiczówna to jedna z głównych bohaterek Zemsty Aleksandra Fredry. Jest to postać reprezentująca ideały młodości, witalność, szlachetność oraz szczerość uczuciową. Jest silnie skontrastowana (chociaż nie skonfliktowana) z Podstoliną, a wraz z Wacławem stanowią przeciwwagę dla starszego pokolenia bohaterów, ludzi przeważnie cynicznych, szukających w życiu jedynie zysku i satysfakcji z małostkowych konfliktów. 

Kamienica przy ulicy Odwetu była kamienicą bardzo dziwną. Wyglądem nie odbiegała od setek innych kamienic, jakie spotkać można w wielu miastach kraju, lecz w wyniku różnych zawirowań administracyjnych na przestrzeni wielu lat, doszło tam do tak kuriozalnych przetasowań, że od dłuższego czasu kamienica ta miała dwóch dozorców, Pana Cześka Nerwowca oraz pana Rajmunda Cichego, z których każdy pod swoją kuratelę otrzymał pół kamienicy.

Papkin jest chyba najbardziej komiczną i jednocześnie najbardziej godną pożałowania postacią w najsłynniejszej komedii Aleksandra Fredry. Mały, tchórzliwy, naiwny, obdarzony słabym charakterem człowieczek, który usiłuje być postrzegany jako mężny i odważny bohater, robiący piorunujące wrażenie na kobietach oraz doświadczający nieprawdopodobnych przygód wszędzie tam, gdzie się pojawi. Trzeba przyznać, że pojawienie się takiej postaci w jakichkolwiek warunkach dramaturgicznych, gwarantuje ciekawą rozrywkę. 

Jednym z elementów, które stanowią o mistrzowskim nabudowaniu atmosfery komizmu, jest przedstawienie dwóch głównych bohaterów na zasadzie opozycji. Wielkiemu, rubasznemu i impulsywnemu Cześnikowi Raptusiewiczowi przeciwstawiony jest mały, pokornie pochylony, cichy Rejent Milczek. Czy jednak rzeczywiście oponent Cześnika był jedynie uniżonym sługą i honorowym urzędnikiem?

Cześnik Raptusiewicz z Zemsty – dramatu autorstwa Aleksandra Fredry, to jedna z najbardziej znanych komicznych postaci literatury polskiej. Jest typowym reprezentantem polskiego szlachcica końca XVIII wieku. Jego cechy, zarówno te ogólnoszlacheckie, jak i czysto indywidualne, zostały przez autora wyjaskrawione w tak doskonały sposób, że nie sposób nie uśmiechnąć się, kiedy Cześnik pojawia się na kartach dramatu, na scenie teatru lub na ekranie kina.