Biblia – opracowanie

Przypowieść o wdowim groszu to krótka, lecz jakże dobitna i jakże wymowna lekcja, dzięki której mamy odwrócić swoją uwagę od stanu posiadania, na rzecz umiejętności poświęcenia dla innych ludzi całego swojego majątku, nawet za cenę chwilowej lub długotrwałej utraty wygody i komfortu życia.

„Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi” – te kanoniczne i rozpoznawalne na całym świecie słowa pochodzą z ewangelicznej Przypowieści o robotnikach w winnicy. Przypowieści, w której Jezus Chrystus stara się przekazać swoim uczniom, by nie oczekiwali więcej niż zostało im obiecane, nawet jeśli wydaje im się to rażącą i krzywdzącą ich niesprawiedliwością.

Przypowieść o zagubionej owcy to ciekawy przykład tego, że przypowieści ewangeliczne nie służyły Jezusowi Chrystusowi wyłącznie do głoszenia nauk i objaśniania prostemu ludowi skomplikowanych boskich prawd. W tym przypadku, Mesjasz językiem paraboli (inna nazwa gatunku przypowieści) zwraca się również do faryzeuszy, którzy zarzucają mu odstępstwo od wiary i tradycyjnego sposobu nauczania.

Apokaliptycznie brzmiące zawołanie „Nie znacie dnia ani godziny” jest obecne w kulturze i funkcjonuje jako stały element estetyczny choćby wielu seriali, w których przewijają się wątki stowarzyszeń religijnych funkcjonujących w czasach zagłady, a takich seriali, filmów i książek ostatnimi czasy nie brakuje na rynku. Warto znać proweniencję tego sformułowania. Mało kogo pewnie zdziwi fakt, że pochodzi ono z Pisma Świętego, ale już dużo bardziej zaskakujące może być to, że nie pada ono wcale w Apokalipsie świętego Jana. Wypowiada je natomiast nie kto inny jak Jezus Chrystus, w Przypowieści o pannach roztropnych i nieroztropnych.

Przypowieść o domu na skale i o domu na piasku pojawia się w dwóch Ewangeliach – według świętego Mateusza oraz według świętego Łukasza. Jest częścią większej wypowiedzi Jezusa Chrystusa, kiedy ten nauczał tłumy pragnące słuchać Słowa Bożego. Wypowiedź ta dotyczyła zaś w całości kwestii dość fundamentalnej, czyli tego, jak należy postępować w życiu doczesnym, by po jego zakończeniu zasłużyć na zbawienie i zostać przyjętym do Królestwa Niebieskiego.

Przypowieść o siewcy z Ewangelii według św. Mateusza to jedna z najbardziej znanych przypowieści Chrystusowych, jakie odnaleźć możemy w Nowym Testamencie Pisma Świętego. Ponadto jest to przypowieść tak alegoryczna, że budzi wiele kontrowersji i trudno się zgodzić z tym, że może mieć tylko jedną właściwą interpretację.

Temat miłosierdzia to jeden z najczęściej omawianych wątków w Piśmie Świętym. Kanoniczną kwintesencją wszystkich tych omówień jest Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie pochodząca z Ewangelii według św. Łukasza. Nie ma w całej literaturze światowej drugiego utworu, który w tak prosty, krótki i skondensowany, ale przy tym wcale nie zubożający treści sposób, pokazał na czym polega prawdziwa miłosierna pomoc drugiemu człowiekowi.

Przypowieść to bardzo specyficzny gatunek literacki, charakterystyczny dla Pisma Świętego Nowego Testamentu, ale pojawiający się również m.in. w rozmaitych pismach starożytnych Bliskiego Wschodu. Przypowieści to tak naprawdę krótkie alegoryczne opowiadania o charakterze dydaktycznym, którymi posługiwał się m.in. Jezus Chrystus, by przekazywać naukę o Bogu swoim uczniom. Służyły one do przedstawiania skomplikowanych i nieraz abstrakcyjnych prawd wiary w sposób zrozumiały dla prostych ludzi. Jedną z najistotniejszych dla filozofii chrześcijańskiej jest Przypowieść o talentach, którą odnajdujemy w Ewangelii według św. Mateusza.