Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Konrad i Kordian to dwaj wielcy bohaterowie polskiej literatury romantycznej. Pierwszy pochodzi z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza, drugi zaś jest tytułowym bohaterem dramatu Juliusza Słowackiego. Ze względu na bardzo silne tendencje, jakie panowały w tamtej epoce, powyższych bohaterów wiele łączy, natomiast istnieje też szereg bardzo interesujących różnic pomiędzy nimi.
Werter i Gustaw to dwaj bohaterowie na wskroś romantyczni. Łączy ich przede wszystkim ponadprzeciętna wrażliwość. Co ciekawe jednak, mamy tutaj do czynienia z sytuacją intertekstualną, bowiem Gustaw mówi o tym, jak ukształtowały go książki o tematyce zbliżonej do opowieści o Werterze.
Konrad to główny bohater Dziadów cz. III Adama Mickiewicza i jedna z najważniejszych postaci całej polskiej literatury romantycznej. W dramacie jest on człowiekiem, który przeszedł wewnętrzną przemianę. Z Gustawa, romantycznego kochanka i poety, staje się Konradem, demiurgiem, wieszczem, indywidualnością wybitną.
Dziś zdobycie wykształcenia, w tym wykształcenia wyższego, nie stanowi dla większości ludzi na świecie wielkiego wyzwania. Dla milionów wręcz naturalną koleją rzeczy jest to, że po ukończeniu szkoły średniej, kształcą się dalej na uczelniach wyższych.
Samotność to stan, którego nie pożąda nikt z nas. Człowiek – jak to się zwykło mówić – jest „zwierzęciem stadnym” i nie jest mentalnie przystosowany do przeżywania dłuższych okresów samodzielnie. W związku lub w większej grupie łatwiej poradzić sobie z przeciwnościami losu, raźniej iść przez życie, kiedy jest się do kogo zwrócić o radę lub pomoc. Niestety nie wszystkim jest to dane.
„Winkelriedyzm” to bardzo specyficzna postawa romantyczna wobec ojczyzny. Jej nazwa zapożyczona została od skandynawskiego bohatera, który w walce o wolność swojej ojczyzny wraził we własną pierś włócznie wroga, tworząc w ten sposób wyłom w jego wojsku i umożliwiając swoim rodakom przedarcie się przezeń.
Interpretowana „Wielka Improwizacja” stanowi jeden z najważniejszych elementów trzeciej części „Dziadów” Adama Mickiewicza. Początkowo nie stanowiła integralnej części dramatu wydanego w 1832 roku w Dreźnie (czasem nazywana dziadami drezdeńskimi), dodana po trzecim wydaniu (wraz z Ustępami). Jako oddzielny utwór nosiła miano „Improwizacji”. Przedrostek „Wielka” ma pokazać rangę tekstu oraz zestawienie z „Małą Improwizacją” ze sceny I. Konrad jest tu elementem rozrachunku z romantyczną koncepcją artysty i przewodnika narodu, która była w tej epoce wyjątkowo popularna.
Wieś i wszystko, co z nią związane, czyli jej krajobraz, mieszkańcy ze wszystkimi swoimi obyczajami i mądrością, trudy i uroki wiejskiego życia – wszystko to w pewnym momencie historycznym stało się bardzo kuszące artystycznie dla twórców, nie tylko polskiej, literatury. Po rewolucji przemysłowej, która przyniosła bardzo duży wzrost znaczenia ośrodków miejskich, wieś stopniowo się wyludniała.
Istnieją na świecie rzeczy i zjawiska, przeciwko którym należy się zbuntować. Krzywdzenie drugiego człowieka, wyzysk, niesprawiedliwość, przestępstwa. Należy odważnie przeciwstawiać się powyższym sytuacjom, jeśli napotkamy je na swojej drodze. Istnieją jednak jeszcze inne zjawiska, nie tak jednoznaczne, dużo bardziej zagmatwane, które również wywołują w nas ochotę na bunt.
Problem stosunku jednostki wobec zbiorowości, w której ta jednostka żyje, jest przedmiotem refleksji ludzkiej od zarania dziejów. Każdy z nas chce bowiem być jedynym i niepowtarzalnym indywiduum, lecz jest w nas również ogromna potrzeba akceptacji ze strony grupy.
W literaturze romantycznej bardzo popularne było kreowanie jednostek tajemniczych, skonfliktowanych z całym światem, niosących w sobie krzywdy, nieszczęścia albo traumatyczne wspomnienia. Byli to metafizyczni bojownicy, których emocjonalny bunt przetrwał w pewnej formie do dziś. Oczywiście przyjmowali oni trochę odmienne kształty w zależności od autora, jednak dużo więcej jest w nich podobieństw niż różnic.
Na pytanie postawione w temacie pracy można odpowiedzieć przynajmniej na kilka sposobów. Nie tylko bowiem dzisiejsza i nie tylko młodzież powinna znać Dziady Mickiewicza. To uniwersalny utwór, który mówi nie tylko o staropolskim rytuale spirytystycznym, lecz także wyjawia pewne uniwersalne prawdy o ludzkim losie, które aktualne będą zawsze bez względu na czasy.