Francesco Petrarca

Francesco Petrarka był słynnym włoskim poetą, który tworzył w okresie późnego średniowiecza. Dziś zalicza się go do twórców renesansowych, z uwagi na wyjątkowe i nowatorskie podejście do sztuki, charakterystyczne dla twórców odrodzenia. „Sonet 134” należy do cyklu „Sonety do Laury” (inaczej nazywanego „Canzoniere” lub „Drobne wiersze włoskie”), największego i najbardziej znanego zbioru w jego karierze. Zawiera on 350 utworów zaadresowanych do Laury, głównie sonetów, pisanych w języku ojczystym.

„Sonet 104” o incipicie „Pokoju mieć nie mogę” to kolejny z utworów opisujących cierpienie Francesco Petrarki związane z nieodwzajemnieniem miłości przez Laurę. Podmiot liryczny posługuje się licznymi metaforami, które mają na celu ułatwić mu wyrażenie uczuć. Na tle całego cyklu, smutek ukazany w wierszu jest dość nietypowy — większość skupia się na pięknie Laury i jej niezwykłości. W tym utworze poeta poświęca uwagę odczuwanym emocjom.

Interpretowany utwór „Sonet 133” Francesco Petrarki jest kolejnym z cyklu, w którym podmiot liryczny (utożsamiany z autorem) narzeka na swój los i przeżywa kryzys ze względu na nieodwzajemnione uczucie, którym darzy Laurę. Cierpienie doprowadza go do stanu wręcz agonii. Chciałby wyrwać się szponom miłości, jednak jest to nie możliwe, nad czym bardzo ubolewa.

Omawiany utwór jest 101 sonetem w cyklu „Sonety do Laury” Francesco Petrarki. Podmiot liryczny, którego interpretuje się jako samego autora, przeżywa kryzys w związku z miłością do Laury. Nadzieja, którą żyje i żywi w kontekście tego uczucia, niknie. W krótkiej, ale zarazem kunsztownej formie literackiej zawiera refleksje związane z cierpieniem z powodu nieodwzajemnionej miłości.

W „Sonecie 124” Francesco Petrarca opisuje trud i cierpienie związane z odczuwaniem miłości. Utwór jest kolejnym z ponad 360 utworów z cyklu „Canzioniere”, znanego również jako „Sonety do Laury” lub „Drobne wiersze włoskie”, jak podobno nazywał zbiór sam poeta. Widać w nim silnie nurt filozofii renesansowej, której autor był prekursorem.

Interpretowany utwór należy do zbioru ponad 360 sonetów z cyklu „Do Laury”, inaczej zwanego „Canzoniere” lub „Drobne wiersze włoskie”. Te wiersze miłosne zapisały się od renesansu do kanonu dzieł poezji miłosnej. „Sonet 250” przedstawia cierpienie podmiotu lirycznego po śmierci ukochanej Laury, która nawiedza go w snach.

Omawiany utwór „Sonet 157” (w tłumaczeniu Jala Kurka) Francesco Petrarki opisuje dokładnie wygląd jego ukochanej, Laury. Pokazuje jej niezwykłość i zachwyca się jej pięknem. Wiersz wchodzi w skład najbardziej znanego cyklu renesansowego poety „Canzoniere” (znany również pod nazwami „Do Laury” i „Drobne wiersze włoskie”), który stworzył nowy rodzaj liryki miłosnej.

Francesco Petrarca jest jednym z najwybitniejszych poetów późnego średniowiecza. Obecnie uważa się go również za prekursora renesansu, ponieważ wyprzedzał swoją epokę koncepcjami, filozofią, jak i formą literacką. „Sonet 3” został przepełniony symboliką w opisie pierwszego spotkania z ukochaną, które miało miejsce w Wielki Piątek, o czym informuje już incipit („Był to dzień, w którym przez mękę Chrystusa”).

Utwór „Sonet 85” należy do najpopularniejszego i najbardziej znanego cyklu Francesco Petrarki zatytułowanego „Sonety do Laury”. Co charakterystyczne dla tego zbioru, są one zaadresowane do kobiety, tytułowej Laury i nie posiadają tytułów, jedynie liczby porządkowe oraz określenie incipitem (czyli pierwszym wersem lub jego fragmentem), który tutaj brzmi „Zawsze kochałem, kocham dziś tak samo”. Podmiot liryczny opisuje swoje uczucia, które dodają mu sił.

Francesco Petrarca jest autorem wielu znanych utworów literackich. Najbardziej znane z nich tworzą zbiór poetycki „Do Laury”. Omawiany wiersz, „Sonet 61” o incipicie „Błogosławiony niechaj ów dzień będzie”, również należy do tego cyklu. Podmiot liryczny przywołuje moment zapoznania z Laurą. Co prawda nie pada jej imię, jednak z uwagi na umieszczenie go w całym tomie poświęconym tej kobiecie, można tak to interpretować.

„Sonet 335” to jeden z ostatnich utworów cyklu „Do Laury” Francesco Petrarki. Poeta znany ze swoich sonetów o tematyce miłosnej napisał ich bardzo wiele, a główną adresatką była właśnie Laura. Ten wiersz należy do drugiej części tomu, określanego jako „Wiersze ku czci Laury umarłej”. Opowiada o pięknej ukochanej i żalu, jaki nosi w sobie po jej śmierci.