Interpretacje wierszy i materiały do nauki
O ogromie cierpienia, jakiego doświadczyła ludzkość w trakcie II wojny światowej nie dowiemy się raczej z podręczników do historii, które zdominowane są raczej beznamiętną statystyką. Na szczęście były pośród świadków tych strasznych zbrodni osoby, które zapamiętały swoje indywidualne doświadczenia.
Opowiadania Tadeusza Borowskiego oraz Inny świat Gustawa Herlinga-Grudzińskiego to dwa wstrząsające świadectwa jednej z najokropniejszych i najbardziej nieludzkich zbrodni, jakiej dopuściła się ludzkość. Chodzi oczywiście o stworzenie i wieloletnie prowadzenie tzw. obozów zagłady.
Jako ludzie żyjący w Europie w XXI wieku, mamy dużo szczęścia. Przez nasz kontynent nie przetaczały się większe konflikty zbrojne, nie dopuszczano się ludobójstw, nie musieliśmy uczestniczyć w okrutnych procesach, które odciskałyby na nas swoje piętno do końca życia.
Wieloletni pobyt w obozach koncentracyjnych powodował, że więźniowie wytwarzali bardzo specyficzną sieć układów, koterii, sympatii i antypatii, żeby jakoś sobie poradzić i przeżyć. Trzeba było wiedzieć do kogo zwrócić się w potrzebie, zawsze mieć coś na wymianę, na handel, wiedzieć, co robić, by nie narazić się esesmanom, bo to mogło skończyć się śmiercią. Właśnie o … Czytaj dalej
1. Tadeusz pracuje przy torach kolejowych. Rozmawia z panią Haneczką o jedzeniu i mydle, a następnie kłóci się z Żydem Bekerem, któremu życzy śmierci w komorze gazowej.
Bitwa pod Grunwaldem to opowiadanie Tadeusza Borowskiego, które zamyka tom pt. Pożegnanie z Marią, złożony z utworów poświęconych życiu w obozach koncentracyjnych. Borowski opowiada w nim losy więźniów tuż po zakończeniu wojny, kiedy, wydawałoby się, nadeszło długo wyczekiwane wyzwolenie.
1. Tadeusz obserwuje Batalion wojska maszerujący po dziedzińcu i rozmawia z chorążym i Stefanem.
Opowiadanie Tadeusza Borowskiego pt. Ludzie, którzy szli to wspomnienie ostatniego lata spędzonego przez głównego bohatera w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. To również wstrząsające świadectwo zmian, jakie dokonywały się w życiu obozowym, w warunkach egzystencji więźniów i funkcjonowania całej instytucji. Jednak poza tym wszystkim była jedna rzecz, która się nie zmieniała: niekończąca się rzeka ludzi wciąż przywożonych pociągami do obozu i z rampy kolejowej prowadzonych do komór gazowych.
1. Tadeusz opisuje to, jak więźniowie zorganizowali sobie boisko do gry w piłkę nożną.
Proszę państwa do gazu to kolejne opowiadanie obozowe autorstwa Tadeusza Borowskiego, pochodzące z tomu pt. Pożegnanie z Marią. Jest to kolejny kalejdoskop postaci, dzięki poznaniu których możemy, przynajmniej w przybliżony sposób, zrozumieć to, jakie postawy reprezentowali ludzie osadzeni w obozach koncentracyjnych, a raczej to, do przybierania jakich postaw zmuszała ich rzeczywistość. Charaktery te, zmienione pod wpływem ekstremalnych warunków, prowokują do zastanowienia, gdzie leży granica, po przekroczeniu której kończy się człowieczeństwo.