Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Stańczyk to jedna z fantastycznych postaci, które pojawiają się w Weselu Stanisława Wyspiańskiego. Jest to jedna ze Zjaw, które objawiają się weselnikom w wyniku rzucenia na nich czaru przez Chochoła. Stańczyk jednak to postać historyczna, która nie tylko utrwaliła się w świadomości Polaków, lecz istniała naprawdę i naprawdę miała wpływ na dzieje naszego kraju, przez co zapisała się na kartach historii.
Na polskiej wsi postać księdza proboszcza była postacią najważniejszą, często cieszącą się dużo większym szacunkiem i autorytetem niż administracyjni włodarze. Nie dziwi więc, że i w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, którego akcja odbywa się przecież w podkrakowskich Bronowicach, księdza zabraknąć nie mogło.
Jedną z drugoplanowych postaci w Weselu Stanisława Wyspiańskiego był Żyd. Bohater ten służy przede wszystkim za uzupełnienie wielobarwnego i zróżnicowanego pejzażu ludzkiego polskiej wsi, gdyż Żydzi byli niegdyś jej stałym elementem. Wyspiański przy pomocy tej postaci przedstawia również pewien stereotyp postrzegania Żydów przez Polaków, a także pokazuje, jak naprawdę wyglądało funkcjonowanie przedstawiciela narodu żydowskiego w Polsce przełomu XIX i XX wieku.
Rachela nie należy do postaci pierwszoplanowych w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, ale jej wpływ na rozwój fabuły jest niebagatelny. To właśnie w trakcie jej niezobowiązującego flirtu z Poetą pojawia się pomysł, by na bronowickie wesele zaprosić Chochoła, co w konsekwencji doprowadza do pojawienia się Zjaw i tego, że noc przybrała bardzo niefortunny obrót.
Dziennikarz jest to jedna z głównych postaci dramatu Stanisława Wyspiańskiego pt. Wesele. Jest to typowy przedstawiciel mieszczańskiej inteligencji. Z jednej strony oczytany, obyty i inteligentny, z drugiej człowiek słabego charakteru, egoista i ignorant, który pod względem duchowym bardzo łatwo daje za wygraną. Kolejny przykład na to, jak bardzo potomkowie dawnej szlachty nie radzili sobie z odpowiedzialnością, jaką jest pełnienie przewodniej funkcji narodu, do którego pretendowali.
W postaci Gospodyni z Wesela Stanisława Wyspiańskiego, badacze dopatrują się pierwowzoru Anny Mikołajczykówny, żony Włodzimierza Tetmajera i siostry Panny Młodej. Jest to bohaterka, którą można odbierać bardzo różnie w zależności od punktu widzenia, albo jako waleczną opiekunkę i strażniczkę bezpieczeństwa własnej rodziny, albo jako kobietę o zaściankowej świadomości politycznej i społecznej, przez którą zapał powstańczy zostaje stłumiony w zarodku.
Początek XX wieku w sztuce i literaturze to istny wulkan różnego rodzaju trendów, mód i konwencji. W Polsce bardzo dużym zainteresowaniem w modernizmie cieszył się świat wsi i żyjących na niej chłopów. Była to dla jednych fascynacja czysto estetyczna, dla innych bardziej uniwersalna i ważniejsza. Bardzo dobrymi przykładami tzw. „chłopomanii” są dzieła dwóch wybitnych polskich twórców tamtego okresu – Stanisława Wyspiańskiego (Wesele) i Władysława Reymonta (Chłopi).
Chyba każdy człowiek, który miał choćby pobieżny kontakt z historią literatury polskiej, słyszał o „chocholim tańcu” pochodzącym z Wesela Stanisława Wyspiańskiego. Samo sformułowanie weszło do języka potocznego i z powodzeniem funkcjonuje w nim do dziś. Warto więc dowiedzieć się, skąd się wzięło, ponieważ jego początek leży w jednej z najbardziej legendarnych scen w polskim dramacie.
Dyskutując dzisiaj o Weselu Stanisława Wyspiańskiego, najczęściej mówi się o nieprawdopodobnym oddziaływaniu społecznym, jakie osiągnął ów dramat. Ta właściwość dzieła wydaje się wręcz przesłaniać inne jego cechy, które nie są przecież mniej ważne, jeśli mówimy o dziele sztuki. Dużo rzadziej mówi się o czysto artystycznych zaletach Wesela, a przecież to właśnie te zalety w dużej mierze decydują o tym, czy dzieło przechodzi do historii sztuki.
Stanisław Wyspiański w Weselu dokonał bolesnej, bo dotykającej sedna polskich problemów, analizy społeczeństwa przełomu XIX i XX wieku. Zebrał pulę narodowych mitów, które zamiast dawać nadzieję i motywować do działania, mamiły i stopowały chęć podjęcia walki.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego zawdzięcza swoją sławę oraz miejsce w kanonie literatury polskiej nie tylko wysokim walorom artystycznym samego tekstu, ale też temu, że autor zawarł w swoim dziele bardzo dokładną panoramę społeczeństwa polskiego w czasach jemu współczesnych. Nie wyłania się z niej jednak optymistyczny obraz, co musiało być bolesne, zwłaszcza dla podobnych Wyspiańskiemu ludzi, którzy szczerze kochali ojczyznę i gorąco pragnęli jej wyzwolenia spod jarzma zaborców.
Wesele Stanisława Wyspiańskiego to bardzo gorzka refleksja autora nad kondycją duchową Polaków pod koniec okresu zaborów. Zarówno chłopi, jak i inteligenci, pogrążeni są w stagnacji i marazmie. Obie grupy potrzebują się nawzajem, ale większą wagę przywiązują do zadawnionych konfliktów niż do wizji wspólnej walki o niepodległość ojczyzny.