Interpretacje wierszy i materiały do nauki
Eleonora jest jedną z głównych bohaterek Tanga – dramatu autorstwa Sławomira Mrożka. To matka głównego bohatera Artura, oraz żona Stomila. Jest ucieleśnieniem upadku kultury i obyczajowości, spowodowanego młodzieńczym dążeniem do wyzwolenia się spod jakichkolwiek norm. Owo wyzwolenie jednak w wieku dojrzałym zwróciło się przeciwko niej.
Stomil to jeden z głównych bohaterów Tanga Sławomira Mrożka. To ojciec głównego bohatera, Artura, przy okazji symbol młodzieżowego buntu, który jednak nie przemija wraz z wiekiem, przemieniając się w infantylną postawę życiową zbliżoną do anarchii.
Eugenia, Eugeniusz oraz Edek grają w karty w mieszkaniu pełnym bałaganu. Do domu wraca Artur, który rozpędza towarzystwo. Artur kłóci się z Eugenią na temat braku zasad panujących w życiu domu; młodzieniec nie ma się przeciwko czemu buntować.
Artur to główny bohater wybitnego i słynnego dramatu autorstwa Sławomira Mrożka, pt. Tango. To bardzo ciekawa postać, która w panującym w jego domu chaosie, wydaje się jedynym człowiekiem posiadającym „normalne” postrzeganie rzeczywistości.
Tango Sławomira Mrożka to dzieło opowiadające o tym, jak bardzo we współczesnym wiecie potrafią być zachwiane tradycyjne role społeczne i rodzinne. Autor przedstawił czytelnikom familię, w której to najmłodszy jej przedstawiciel jest największym konserwatystą, jego rodzice zaś oraz babka są totalnymi anarchistami i nie wpasowują się w społecznie narzucane im role. Prowadzi to do nieuchronnej katastrofy.
W literaturze odnaleźć można wiele wzajemnych nawiązań intertekstualnych, których istnienia z pozoru w ogóle byśmy się nie spodziewali. Autorzy nieraz używają ich świadomie, a niejednokrotnie dzieje się to w wyniku przypadku, który jednak ubogaca warstwę interpretacyjną danego dzieła. Wiele podobieństw można znaleźć np. pomiędzy Arturem, głównym bohaterek z Tanga Sławomira Mrożka a Konradem z Dziadów cz. III Adama Mickiewicza.
Tango autorstwa Sławomira Mrożka to jeden z najsłynniejszych polskich dramatów napisanych w XX wieku. Dzieło to popularne nie tylko w Polsce, lecz także w Europie i na całym świecie, przedstawia sytuację odwrócenia konfliktu pokoleniowego, w którym przedstawiciele poszczególnych generacji zamieniają się ze sobą nawzajem swoimi stereotypowymi rolami, poglądami i postawami.
Historia pełna jest sytuacji, w których doprowadzone do ostateczności społeczeństwo, sięgało po drastyczne środki i burzyło dotychczasowy porządek społeczny w nadziei, że uda się z niego odbudować coś piękniejszego i bardziej sprawiedliwego.
Jest wiele dróg, jakimi podążać może nasz umysł w myśleniu o świecie i jego rozwoju. W ostatnim czasie (a jak się okazuje już w epokach wcześniejszych) dominują dwie z nich: konserwatyzm, czyli przywiązanie do tradycji oraz niechęć do dokonywania drastycznych zmian społecznych, oraz postępowość, czyli skłonność ku ciągłemu rozwojowi i przyjmowania wszystkich najnowszych tendencji i mód.
Teatr absurdu to termin, który określa pewien nurt we współczesnym dramatopisarstwie. Opiera się on w głównej mierze na szokowaniu odbiorcy, jednak nie przy pomocy taniego dowcipu lub jaskrawej scenografii, lecz przy pomocy zestawiania ze sobą elementów na co dzień do siebie nieprzystających i analizowanie konsekwencji takiego ruchu.
Motyw tańca to w literaturze europejskiej, ale także światowej bardzo silny symbol, który towarzyszy nam już od wieków. Najsłynniejszym jego przejawem jest rzecz jasna średniowieczny motyw „dance macabre”, czyli tańca śmierci symbolizującego równość ludzi wszystkich klas i grup społecznych wobec ostatecznego kresu ludzkiego życia.
Jedno z pierwszych zapisanych ludzką ręką zdań, jakie znamy dzisiaj, dotyczy… narzekania na młodzież. Dowodzi to, że konflikt pokoleń jest rzeczą tak starą jak ludzkość. Nic dziwnego – starsi, bardziej doświadczeni i mający mniej siły ludzie patrzą na życie inaczej niż młodzi energiczni, spontaniczni i spragnieni nowych doświadczeń.