Rachela nie należy do postaci pierwszoplanowych w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, ale jej wpływ na rozwój fabuły jest niebagatelny. To właśnie w trakcie jej niezobowiązującego flirtu z Poetą pojawia się pomysł, by na bronowickie wesele zaprosić Chochoła, co w konsekwencji doprowadza do pojawienia się Zjaw i tego, że noc przybrała bardzo niefortunny obrót.
Rachela jest młodą żydowską dziewczyną, córką bronowickiego karczmarza, która nie została przez nikogo zaproszona na wesele, ale postanowiła się na nim i tak pojawić – zwyciężyła w niej ciekawość ludzi z miasta, z którymi wcześniej miała bardzo znikomy kontakt. Jest dziewczyną nieprzeciętnie inteligentną, przez całe swoje życie bowiem bardzo dużo pracy wkładała w samokształcenie i samodoskonalenie, w lektury i odkrywanie świata na własną rękę. Sprawiło to, że wyróżnia się na tle innych wiejskich dziewczyn, jest w stanie bez większych trudności prowadzić z inteligentami dyskusje na najwyższym poziomie.
Jako postać jest Rachela uosobieniem metafizycznej strony modernizmu: jest ulotna, eteryczna, rozmiłowana w poezji, niekiedy nieco mroczna i tajemnicza, dostrzegająca w otaczającym ją świecie przeróżne znaki i symbole niedostrzegalne dla innych, uwielbia przepych i we wszystkim dopatruje się piękna i sztuki. Jednym słowem skupia w swoim wnętrzu większość cech typowej, idealnej kobiety Młodej Polski. Postawa taka w połączeniu z niebywałą inteligencją dziewczyny sprawiają, że bardzo szybko staje się Rachela obiektem zainteresowania Poety, który najprawdopodobniej upatruje w niej egzotycznej zabawki na jedną noc. Dziewczyna jednak dzięki swojej przenikliwości bardzo szybko orientuje się w zamiarach mężczyzny i traktuje go z taką samą nonszalancją i beztroską, co jeszcze bardziej mu imponuje i pociąga go. Ich flirt przybiera na sile i we dwójkę postanawiają zaproponować Młodej Parze zaproszenie na wesele Chochoła, co miałoby w ich mniemaniu dodać całej uroczystości nieco metafizyki i poezji, a co w końcu doprowadza do pojawienia się Zjaw.
W kontaktach z innymi ludźmi Rachela jest śmiała, odważna, pewna siebie i swojej wartości. Nie ma kompleksów na punkcie swojego pochodzenia, miejsca zamieszkania czy mniejszego, w porównaniu do ludzi z miasta, obycia na tzw. „salonach”. W wielu przypadkach zachowuje się ona dużo godniej niż przedstawiciele inteligencji, którzy jawnie okazują pogardę i brak szacunku gospodarzom Bronowic, ponieważ uważają się za lepszych od nich. Przepełnia ją dekadentyzm, całe jej życie wydaje się przepełnione uczuciami, emocjami i myślami, niekiedy dziewczyna wręcz zapomina o tym, że wokół niej istnieje jakiś rzeczywisty świat.
Rachel to postać zdecydowanie wyróżniająca się na tle innych postaci dramatu Stanisława Wyspiańskiego. Ma żydowskie pochodzenie, mimo mieszkania i dorastania na wsi, w karczmie, własnymi siłami zdobyła dobre wykształcenie, jest inteligentna, przepełniona miłością do poezji i metafizyki. Wszystkie te elementy sprawiają, że staje się ona obiektem zainteresowania mężczyzn, zwłaszcza inteligentów, zwłaszcza zaś Poety. Flirt z nim doprowadza do przełomowych wydarzeń dramatu, których później nikt już nie jest w stanie zatrzymać.