W drugiej zwrotce poruszony jest temat zbawienia ludzkości. Pojawia się symbol smoka, który oznacza Szatana i symbol jadu, który oznacza grzech. Zobrazowany zostaje okrutny i bezwzględny Diabeł, który zatruwa ludzkość grzechem i powoduje jej cierpienia. Szatan podstępem omamił pierwszą parę ludzką, Adama i Ewę, przez co wszyscy ich potomkowie są skazani na grzeszną naturę. Maryja odegrała bardzo dużą rolę w uwolnieniu człowieka od ciężaru grzechu. Wydała na świat i wychowała Chrystusa, który męczeńsko umarł za ludzkie grzechy, a także ma moc ostatecznego zgładzenia Szatana. W nagrodę za swoje zasługi Maryja została przeniesiona do nieba, gdzie żyje w bliskości z Bogiem i doświadcza chwały oraz szczęścia.
Maryja jest dla człowieka źródłem pocieszenia. Człowiek ze względu na swoją ułomną naturę błądzi i czuje się przytłoczony grzechem. Grzeszna kondycja człowieka wywołuje w nim rozpacz, którą poeta obrazowo opisuje jako „smutnej nocy ciężkie cienie”. Grzech przygniata człowieka i jest ciężarem, który musi nosić mimo własnej kruchości. Jednak rozmyślanie i zwracanie się do Matki Boskiej przynosi ukojenie. Maryja odsyła człowieka do „promieni wiecznego miłosierdzia”, czyli do samego Boga. W ostatniej zwrotce pojawia się porównanie Matki Boskiej do jutrzenki. Matka Boska rozprasza mrok, w jakim pogrążony jest człowiek, czyli pozwala mu wyzwolić się od przygnębienia. Dzięki swojemu pośrednictwu otwiera drogę do Boga, o co prosi ją podmiot liryczny. Bóg, przedstawiony jako Słońce, jest dla człowieka jedynym źródłem nadziei. Może go zbawić i obdarzyć życiem wiecznym. W krótkim i bolesnym życiu doczesnym najważniejsza jest perspektywa życia wiecznego u boku Stwórcy.
