Sonet IV odnosi się do tradycji walki dobra ze złem, człowieka z Szatanem i pokusami, oraz walki człowieka o swoją duszę, która zmierza do świętości. Podmiot liryczny ostatecznego zwycięstwa upatruje w Bogu, do którego zwraca się z pełną ufnością. Treść utworu koresponduje z czasami swojego powstania – przełom renesansu i baroku był okresem, w którym niepewność jutra i poczucie ciągłego zagrożenia stanowiły składnik życia człowieka. Znajdowało to swoje odzwierciedlenie nie tylko w literaturze, ale również w filozofii i sztuce tego czasu.