Żonkile – interpretacja

William Wordsworth to angielski poeta, żyjący na przełomie XVIII i XIX wieku. Uznawany za jednego z prekursorów romantyzmu rodzimej literatury. Zaliczany do grona tzw. poetów jezior. Nazwa ta odnosi się do grona poetów Krainy Jezior ( północno-zachodnia Anglia) – prekursorów romantyzmu. „Żonkile” to jeden z jego najbardziej znanych utworów, który został opublikowany w 1807 roku.

Żonkile – analiza i środki stylistyczne

Polski przekład językowy utworu „Żonkile” został wykonany przez Macieja Frońskiego. Wiersz zbudowany jest z czterech strof, po sześć wersów każda. Ma bardzo regularną budowę, napisany został dziewięciozgłoskowcem, a także posiada rymy parzyste oraz krzyżowe, przez co jest bardzo rytmiczny.

Co ciekawe, podmiot liryczny wprost przyznaje się do bycia autorem utworu, „Lecz nie zmar­twi­ło to po­ety, i tak ra­do­ści do­znał tyle” osoba mówiąca w wierszu zdradza w ten sposób swoją tożsamość. Posługuje się też czasownikami w pierwszej osobie liczby pojedynczej, np. „ wspominam sobie”, „ sam wędrowałem”.

Utwór „Żonkile” jest bardzo bogaty stylistycznie. Znajdziemy tu między innymi epitety, np. „ złotych żonkili”, „ złote głowy”, a także metafory, np.„ Gdy na­gle wi­dok mnie za­sko­czył zło­tych żon­ki­li tłu­mu”. W wierszu zauważymy również personifikację, czyli uosobienie – nadanie cech ludzkich rzeczom nieożywionych, zwierzętom, roślinom, itp. , na przykład ( o żonkilach) „ Tańczyły – wiatr im w takt powiewał”. Jest tu także wykrzyknienie, dodające emocji i charakteru, „ Tań­czy me ser­ce, a z nim – one!” oraz porównanie, „ Sam wędrowałem, jak obłoczek”. Wykorzystanie tak wielu środków stylistycznych sprawia, że jesteśmy w stanie wręcz zobrazować sobie opisy przedstawione przez podmiot literacki.

Żonkile – interpretacja wiersza

Piękno przyrody

Wiersz jest opisem wędrówki poety ( ujawnia on swoją obecność i tożsamość z podmiotem literackim), który przemierza pewne ziemie, nieopodal nieznanego nam jeziora. W bogaty sposób opisuje piękno przyrody, łany żonkili, których jest tak wiele, że sprawiają wrażenie zalewać krajobraz. Jest to zdecydowanie spokojny utwór, pozbawiony dynamiki, a podmiot literacki wydaje się zaznać błogiego spokoju i harmonii z otaczającą go naturą. Poeta dostrzega każdy szczegół – taniec kwiatów na wietrze, ich widok rozciągający się od drzew po tafle jeziora. Widok zachwycił go tak bardzo, że wspomina go nawet w zaciszu swojego gabinetu. To oznaka, ze jest osobą niezwykle wrażliwą na piękno.

Beztroska wędrówka

Sama wędrówka poety nie odgrywa większego znaczenia w utworze. Znacznie ważniejsza jest kontemplacja otaczającego go świata, podziw dla natury, refleksja, poczucie spokoju, przynależności do tego cudownego obrazu. Odczuwa wręcz sielankowy spokój. Dostrzega delikatny podmuch wiatru, podziwia złocące się przed nim żonkile, wydaje się jakby wtapiał się w cisze i był nierozerwalną częścią tego pięknego świata. Powrót do domu uświadamia mu, jakim szczęściarzem jest – może podziwiać tak cudowne widoki.

To niezwykłe wspomnienie spaceru wśród natury, daje mu spokój i umila samotnie spędzany czas. Tak silne przeżywanie piękna otaczającego świata, jest nierozerwalnym elementem romantyzmu. Odczucia i emocje są o wiele silniejsze. Łatwiej tu o wzruszenia, melancholię. Do refleksji potrafi zmusić nawet widok wzgórza pełnego kwitnących kwiatów.

Dopiero spokojne zacisze domowe i warunki do kontemplacji uświadomiły podmiotowi lirycznemu, jak wspaniałych doświadczeń doznał. Zdaje się doceniać każdą sekundę tego spaceru. Wydaje się wręcz, jakby opisywał piękny sen, a nie widok podczas zwyczajnej wędrówki. Dla człowieka, który nie jest aż tak wrażliwy i emocjonalny, co człowiek romantyzmu – tak silny zachwyt widokiem polem kwiatów, nad brzegiem jeziora, jest wręcz czymś niezrozumiałym, ale artystyczną dusze przecież nie tak łatwo zrozumieć.