Prezesowa Zasławska stanowi jeden z nielicznych w Lalce przykładów arystokratki, która ze swojego życia usiłuje zrobić coś bardziej szlachetniejszego od zatracenia się w bogactwie i luksusie. Kobieta należy do najstarszego pokolenia magnatów przedstawionych w powieści. Wygląda bardzo dostojnie, sam jej ubiór wzbudza szacunek i sympatię, jest uosobieniem arystokratycznego majestatu. Zasławska jest dostojna również w zachowaniu: jest powściągliwa, wypowiada się w sposób spokojny, wyważony, co odcina się na tle hałaśliwych na ogół bogaczy.
Charakterystyka prezesowej Zasławskiej
Prezesowa jest kobietą inteligentną i świadomą, majątek nie przesłonił jej zdrowego oglądu na świat, nie oderwał jej od rzeczywistości. Dlatego też kobieta dużo uwagi poświęca ludziom biednym, zwłaszcza dzieciom i starcom, dla których organizuje ochronki i przytułki w swoich pałacach. Taką postawą daje ona świadectwo głębokiego przeświadczenia o słuszności postulatów pozytywizmu.
Zasławską od reszty arystokracji różni się również pod względem stosunku do Wokulskiego – nie pogardza nim, traktuje go jak równego sobie, nie przejmuje się jego niższym urodzeniem. Ma do mężczyzny sentyment, ponieważ w młodości kochała jego stryja, jednak na drodze do jej szczęścia stanęła rodzina, która uniemożliwiła małżeństwo z ubogim szlachcicem. Życzy Wokulskiemu jak najlepiej, pomaga mu w jego staraniach o uwagę i miłość Izabeli Łęckiej, przy czym robi to bezinteresownie.
Prezesowa jest kobietą wrażliwą, zarówno emocjonalnie jak i społecznie, choć nie jest egzaltowana. Charakteryzuje ją spokój, chłodne spojrzenie na świat, bije z niej mądrość i znajomość życia. Jest również dobrą gospodynią, czego daje dowody prowadząc swoją posiadłość w Zasławku. Majątek prosperuje bez zarzutów, podczas kiedy posiadłości innych arystokratów na skutek ich niegospodarności popadają w ruinę.
Prezesowa Zasławska jest postacią jak najbardziej pozytywną i stanowi przeciwwagę dla zepsutej arystokracji – mogłaby być wzorem dla innych osób pochodzących z jej kasty.