Stanisław Grochowiak urodził się 24 stycznia 1934 roku w Lesznie. Dzieciństwo spędził, ukrywając się razem z matką w okupowanej Warszawie. Podjął próbę studiowania na uniwersytecie w Poznaniu pod kątem filologii polskiej, jednak po kilku tygodniach zrezygnował. Przeprowadził się do Wrocławia, gdzie pracował w czasopiśmie „Wrocławski Tygodnik Katolicki”. W 1951 roku napisał debiutanckie utwory Ave Maria oraz Notuję Deszcz, które znalazły się na łamach dodatku „W oczach młodych”. Pięć lat później wydał pierwszy tomik poetycki Ballada rycerska.
Z racji dekady debiutu oraz stylistyki Stanisława Grochowiaka zalicza się do pokolenia Współczesności. Po powrocie do Warszawy publikował w kolejnych czasopismach: „Za i przeciw”, „Współczesność”, „Nowa Kultura” czy „Poezje”. Literacko spełniał się także jako dramaturg (Szachy, 1961; Partita na instrument drewniany, 1962; Chłopcy, 1964) oraz prozaik. Z tej ostatniej formy szybko zrezygnował. Cierpiał na chorobę alkoholową, co doprowadziło go do przedwczesnej śmierci – zmarł 2 września 1976 roku w Warszawie.